Μας τρώει με τη γλώσσα της!

Σπίτι δεν είχαν αγοράσει η Ντουντού με τον Ανανία. Προτιμούσε να νοικιάζει για να μην είναι δεσμευμένοι.

- Άντρα μου άκου να σε πω! Σε τόπο που δεν ξεύρουμε είμαστε και ποιος θαρρείς γνωρίζει τι γένεται για; Άμα δε βγει καλό σπίτι, θέλουμε δε θέλουμε εκεί θα μείκουμε επειδής θα έχουμε δώκει τοις παράδες μας. Πες που βρούμε ένα άλλο μέρος και μας αρέσει πιο καλά να μείκουμε, τα πράματά μας μια σηκώνουμε και δρόμο! Το μηνιάτικο μεγάλο δεν είναι και δε ζοριζούμαστε, καλά περνούμε! Αμαρτία να ζήσουμε με το χρέος στο κεφάλι μας για... 

Είχε βέβαια το σκοπό της. Όσο περνούσαν τα χρόνια κι ήξερε ότι έρχονται τα γεράματα, μια χαρά θα βολευόταν με το ζευγάρι! 

Στην ιδιοκτήτρια είχε αφήσει υπόνοιες ότι πήγαινε μαζί τους μετά το χειρουργείο. 

- Τώρα πια εγώ, εκεί θα μείκω ή σε κάνα σπιτάκι κοντά τους, να με προσέχουνε...

Η γυναίκα κόλλησε παντού ενοικιαστήριο. Όσο καιρό ανάρρωνε η Ντουντού, βρέθηκε ένα πολύ καλό αντρόγυνο που τους άρεσε. Ο γιος και η νύφη της δεν είχαν ιδέα φυσικά για όλα αυτά! Έβαλε στο κόλπο και μια τσαούσα φίλη της που ήταν τάλε κουάλε κι όταν πήγε να τη δει τους ανακοίνωσε ότι η νοικοκυρά χρειάζεται το σπίτι για ιδιοκατοίκηση κι έτσι η μάνα θα έπρεπε να ψάξει να βρει αλλού... 

Η Θαλίτσα μόνο στον τοίχο δε χτυπούσε το κεφάλι της! 

- Του κόσμου τα ωραία σπιτάκια τη βρήκαμε και τίποτα δεν την αρέσει! Άιντε πάλι να έχομε τραβήγματα και λόγια! Εγγόνι περιμένουμε, πόσα κομμάτια να γίνω για; Δεν βλέπει που όλο 
απάνου στη μηχανή είμαι και ράβω; Και στη νύφη μας κάθε μέρα που πάω κι έρχουμαι να την κάμω καμιά δουλίτσα την κοπέλα που είναι με την κοιλιά στον στόμα; Τίποτα πια δε λέει αυτή η γυναίκα να καταλάβει; Αμέτι μουχαμέτι το 'χει βάλει η μάνα σου να μείνει εδώ πάλι μαζί μας σε λέω! Καλά περάσαμε όσο ζούσε με τον χρυσό τον άνθρωπο, είχαμε ησυχάσει...
Θαρρείς που είμαι καμιά χαζή και δεν καταλαβαίνω τι γένεται με κείνη; Έγνοια σου, ζεβζέκα εγώ δεν είμαι! Γι αυτό ούλη την ώρα εμάλωνε με το σχωρεμένο τον Ανανία! Ήθελε ο έρμος να έχουνε την κόχη τους κι η μαμά σου μήτε ν' ακούσει! Αχ! Νέα βάσανα και πού να τα πω... Πού είσαι κυρά-Γεσθημανή, πού είσαι Σουλτάνα να διείτε τα χάλια μας πάλι!

Ο άντρας της την καλόπιασε βλέποντας τη μάνα του να κλαίγεται και ολόκληρο το σόι του με τους γνωστούς να είναι εναντίον του.

- Αμαρτία ν' αφήκεις έτσι τη μαμά σου άρρωστη γυναίκα! Την ανάγκη σας έχει κι εσείς την πόρτα την κλείνετε; Ο,τι γίνηκε γίνηκε παλιά, αλλιώτικα ητανάνε τα πράματα, πάνε φύανε...

Τι θα σας κάμει ένα ξερό κορμί για;

Η φίλη - συνένοχος - αρχηγός που ήταν μια χαρά στην υγεία της κι όμως είχε στρωθεί με χίλια κόλπα στο παιδί της, έλυνε κι έδενε φέρνοντας τη νύφη της ένα βήμα πριν την τρέλα!

- Απονιά μεγάλη όμως έχετε! Μπρε παιδάκι μου, διες που απέ το κρεβάτι ζορίζεται να σηκωθεί η γυναίκα! Άμα πέσει καταγής και μείκει στον τόπο εσύ το παιδί της θα έχεις την ευθύνη για! 
Άμα πάλι η γυναίκα σου δεν τη θέλει, δε σε λέγω να τη χωρίσεις βέβαια, αμά να την πεις που άμα ήτο η δικιά της μαμά θα την κοίταγε σαν τα μάτια της... Έτσι είναι, με τοις δικοί της θα παγαίνει πάντα...

Μεγάλο πράμα να έχεις έναν άθρωπο να σε δώκει ένα ποτήρι νερό στα στερνά σου... Μα μια συντροφιά, ένα γιατρικό, ένα καλό λόγο, ένα πιάτο φαγάκι... Η μαμά σου, διπλό και τρίδιπλο θα σας το δίνει, ο,τι έχει και δεν έχει απάνου σας τα γράφει! Έρμη Ντουντού... Μεγάλη αμαρτία είναι, δε σε πρέπανε τέτοια γεράματα... Όσο στέκεις στα πόδια σου κι έχεις τον άθρωπό σου, δεν έχεις ανάγκη κανένανε... Ας είναι, σεις οι δυο τα ξεύρετε καλύτερα...
Αμά θα σε πω ένα πράμα απέ τη ζωή και να το θυμάσαι! Όπως φέρνεσαι στη μαμά σου, έτσι θα σε φερθούνε και τα δικά σου τα παιδιά! Απέ τη ζωή βγαλμένο σε λέγω!

Τους παρηγορούσε η σκέψη ότι θα της έβρισκαν ένα σπίτι πολύ κοντά τους. Καλύτερα να πηγαινοέρχονταν πολλές φορές τη μέρα, να τη φροντίζουν σε ο,τι χρειαζόταν. Η τόσο παμπόνηρη Ντουντού που σηκωνόταν κρυφά και πατώντας στα νύχια άκουγε τις κουβέντες τους, πάντα λάμβανε τα μέτρα της! "Οι πόνοι" με το ζόρι της επέτρεπαν να συρθεί ως την τουαλέτα... 

- Πού θα πάει, θα συνέλθει η μάνα μου...

- Κι άλλες γυναίκες έκαναν την ίδια εγχείρηση κι είναι μια χαρά εδώ και τόσο καιρό!

- Ε... Θα ήταν πιο σοβαρή η περίπτωση της μαμάς μου... 

Με το δούλεμα περνούσε ο καιρός. Οι επισκέψεις των γνωστών της ήταν σχεδόν κάθε μέρα και δεν προλάβαιναν να ψηθούν τα καφεδάκια και το τσάι. Άλλαζε ρόμπες και χτενίσματα για να είναι περιποιημένη ασθενής. Βογκούσε συχνά βέβαια κι έλεγε ότι σβήνει...Οι γιατροί και πάλι δεν έβρισκαν την άγνωστη αιτία που βασανιζόταν και δε μπορούσε να σταθεί και να περπατήσει καλά. Για ν' αποφύγει ενδεχόμενο χειρουργείο πάλι που αναγκαστικά βέβαια θα γινόταν, άρχισε να περπατάει κάπως καλύτερα. Κι όταν βρέθηκε το σπίτι ένα τετράγωνο μακριά τους, άρχισαν πάλι οι ζαλάδες κι οι σκοτοδίνες... 

- Κάμε κομμάτι υπομονή κόρη μου, μαμά του αντρούς σου είναι κι έτσι ανήμπορη πού να πάει να μείκει;

Η Θαλίτσα ήταν στο σπίτι της μητέρας της κι όσο εκείνη την υποστήριζε τόσο περισσότερο νευρίαζε!

- Τι με λες κι εσύ τώρα καλέ μαμά, σάματις και δεν τα ξέρεις! Ψέματα τα κάμνει σε λέω, αυτή καλύτερα κι από μένανε είναι για! Τραπέζι στρώνω, πρώτη έρχεται και κάθεται, γλυκό ψήνω κι άμα τη μυρίσει στην κουζίνα μπαίνει! Μέχρι και τσιγάρο πίνει με τον καφέ της και κάθε βδομάδα την κομμώτρια έχουμε στο σπίτι να τη σιάξει τα μαλλιά! Για πότε λούζεται η κυρία και μπανιαρίζεται! Βγαίνει με την πετσέτα στο κεφάλι κι αρχινάει τα αχ και ουχ και δε μπορώ και τι το ήθελα να κουραστώ κι η ψυχή με βγήκε και τέτοια! Μετά να τη βαστάμε θέλει για να περπατήσει μέσα στο σπίτι κι άμα κάτσει πιάνει τις κρέμες στη σειρά! Να για τα μάτια, να για το πρόσωπο και το λαιμό, να για το σώμα... Άμα έρχεται η κοπέλα τη δίνει γραμμή πως να τη χτενίσει! Χώρια που περιμένει να περάσει κάμποσος καιρός από το πένθος για να βάψει πάλι τα νύχια της! Και σε ρωτάω τώρα να με πεις κι εσύ, είναι αυτή η γυναίκα ανήμπορη; Κρυφά την έχω παρακολουθήσει και μια χαρά περπατάει άμα δεν τη βλέπουμε! Κι απ' την άλλη να σε πω και κάτι, άμα ητανάνε ήσυχη και δεν ανακατευότανε παντού, θα σ' έλεγα εντάξει... Αμά είναι ίδια όπως παλιά, τίποτις δεν άλλαξε! Ανοίγει την κάμαρη όποτε θέλει, όλα τη φταίνε κι ένα καλό λόγο δεν έχει να πει! Κακόγνωμη γυναίκα και ζουλιάρα πολύ! 

Μη δει να πάρουμε κάτι ή να πάμε κάπου το αντρόγυνο, μας τρώει με τη γλώσσα της! Τι το θέλατε αυτό, γιατί να πάτε εκεί και γιατί τούτο κι εκείνο και τέτοια!

- Μπρε κόρη μου, μπας και θέλει να την παίρνετε μαζί σας και τα κάμνει αυτά;

- Βέβαια! Αλλά κι ο γιος της καλά την είπε μια μέρα που θα πηγαίναμε στη Γλυφάδα περίπατο! Κρίμας καλέ που είσαι άρρωστη, θα ερχόσουνα μαζί μας να φας ωραίο παγωτάκι, να αλλάξεις και τον αγέρα σου... Και τον απαντάει αυτή ότι η γυναίκα σου δε με θέλει, πού θα χώραγα εγώ; Ακούς; 

Η μητέρα της σήκωσε τα χέρια ψηλά... 

- Α πα πα! Τι με λες μπρε συμπεθέρα! 

- Άστα! Περάσανε πολλά με δαύτη... Στο τέλος η καημένη η Θαλίτσα μήτε στο σπίτι της δεν ήθελε να μνήσκει κι άδικο δεν είχε βέβαια... Ίσια με τα τέλη της την ψυχή τους έβγαλε...

Τοις άφηκε παράδες μπόλικοι η αλήθεια, αμά όσο ζούσε μήτε δεκάρα τσακιστή δεν έδωκε για τίποτις! 

- Μα καλά, μήτε στις ονομασίες τους, μήτε τις καλές μέρες;

- Στα εγγόνια και στα παιδιά τους μονάχα. Λούσα έκαμνε πολλά, ρούχα, παπούτσια, τέτοια... Κι άμα την έλεγε ο γιος της πού θα τα βάλεις καλέ συ που είσαι άρρωστη γυναίκα, απαντούσε κει στοις γιατροί που παγαίνω, μην είμαι σαν την κατσιβέλα! Χα χα χα! 
Και για να φάει όξω σουγλάκια, πρώτη παρακαλώ πάγαινε μαζί τους και με τις εκκλησίες που κάμνανε συχνά εκδρομές στα μοναστήρια κι έλεγε που το είχε κάμει τάμα για να τοις γελάσει, θαρρείς που ήτουνε χαϊβάνια και δεν καταλαβαίνανε... Κι άμα γύριζε έκαμνε τον ψόφιο κοριό πάλι κι έλεγε τι το ήθελα κι επήγα, χάλια είμαι... 

- Μπρε την άτιμη... Κι η Γεσθημανή τι απέγινε, δε με είπες!

- Στην Ελλάδα δεν ήρτε, κει συχωρέθηκε, στον τόπο της όπως έλεγε... Εμάθαμε που ολάκερη η Πόλη επήγε στην κηδεία της και την έκλαψε! Η Γιωργίτσα μας τα είπε ούλα τα σχετικά για... 

Τόσο καλή γυναίκα ητανάνε και πόσα ψυχικά είχε κάμει, χώρια τα παντρολογήματα βέβαια! Τακτοποίησε πολλές κοπέλες με τον τρόπο της, να πάρουνε αθρώποι καλοί και να έχουνε και καλή δουλειά, μη παντρευτούνε και στεριούνται τίποτις... Ούλα τα εμάθαινε πρώτα κι απέ τις δυο μεριές για να ξεύρει που δε θα κακοπέσουνε... 

- Οι καλοί αθρώποι σπανίζουνε πια συμπεθέρα μου... Εμείς στη Σμύρνη παράπονα δεν είχαμε απ' τη ζωή μας, θυμάσαι που σε τα ήλεγα απ' όταν γνωριστήκαμε... Καλοί ούλοι οι γειτόνοι, νοικοκυραίοι, ήτρεχαν αμέσως στην ανάγκη σου... Και προξενιές ήτουνε κάποιες γυναίκες που ήκαμαν κι ούλες οι μανάδες ητρέμαμε για τσι κόρες μας μη και τσι πιάσουνε στο στόμα τους κι αλίμονο! Το κεφάλι μας ψηλά ήπρεπε να έχουμε, χωρίς ντροπή...

- Έτσι, έτσι κι εμείς...

- Κι εμένα τον άντρα μου προξενιό μου τον ήκαμαν! Καλός ήτουνε, εργατικός και παράδες ήβγαζε, μια καλή κοπέλα ήθελε ν' ανοίξει σπίτι... Απέ τις άλλες είχενε πολλές κι ηγλεντούσε! 

Στο σκολειό ήμουν όταν με είδε πρώτη φορά, τον άρεσα πολύ ως κορίτσι κι ήβαλε άνθρωποι δικοί του να μάθουνε για μένανε και την οικογένειά μου, όπως ήκαμναν ούλοι βέβαια... 

Και μια Κυριακή απόγιομα, ήρτε η προξενήτρα στο σπίτι μας και τα είπε με τσοι γονιοί μου.

- Κι εσύ συμπεθέρα;

- Εγώ ήμουν μικρή, θαρρείς που ήξευρα και πολλά τέτοια; Η μαμά μου πάντα μ' ήλεγε που άμα τέλειωνα με τα σκολειά μου θα παντρευόμουνα όπως ούλες οι κοπέλες ένα καλό παλικάρι... 

<Θα τόνε ιδείς καλά κι άμα σ' αρέσει θα τόνε πάρεις! Πρόσεχε καλά μόνο μη και σε πει να πάτε μονάχοι σας πουθενά και σ' ηκάμει κάνα κακό γιατί μετά να ξεύρεις που έτσι θα μείνεις, με τσι ντροπές κι ανύπαντρη!>

- Ναι, ναι... Ο άντρας έτσι είναι, το μυαλό του στο πονηρό πάντα!

- Βέβαια... Και να σ' ηστεφανώσει μετά ούλα καλά, άμα σ' αφήκει όμως πάει, καταστράφηκες! Εγώ πάντως, μπορεί να ήτο προξενιό στην αρχή αλλά μετά πολύ τον ηγάπησα τον άντρα μου και πριχού* το γάμο βέβαια. Άβγαλτη κοπέλα και πως ηχτύπαε η καρδιά μου άμα τον είδα!

- Έτσι κι εγώ με το Γιωργάκη μου... Έρωτας πολύ μεγάλος ήτουνε και δεν ξενιέται... Σάμπως να τον βλέπω κει στην πόρτα του μαγαζιού κι η καρδιά μου να σπάζει...

- Από μακριά ο,τι ηγινούτανε τότενες, άλλα χρόνια... Έτσι και σ' ήπαιρναν χαμπάρι πως ήβγαινες στην τρυφερίτσα με κάνα σερνικό, όνομα κακό σ' ήβγαζαν και με το δάχτυλο ούλοι σ' ήδειχναν... Άμα αρρεβωνιαστήκαμε, η σχωρεμένη η μάνα μου τσι μήνες και τσι εβδομάδες μια μια λογάριαζε ίσια με το γάμο... Μετά που γίνηκα κι εγώ μάνα, ηρχίνισα να νιώθω τα ίδια πράματα για τσι κόρες μου... 

- Έτσι, έτσι... Απέ τη μια να προσέχεις μη και θίξουνε την τιμή τους, απέ την άλλη ορμήνιες να γένουνε  και καλές νοικοκυρές... Πού είσαι Γεσθημανή με τον τέντζερέ σου που άμα δεν ξεύρανε να ψήσουν καλά φαγάκια τους έκαμνες μαθήματα, τόσο απέ δω και τόσο απέ κει... Πάντως να σε πω συμπεθέρα μου ένα πράμα, εδώ πέρα δε βρίσκεις εύκολα γυναίκα που να μη βαριέται το μαγείρεμα, αγγαρεία το έχουνε οι πιο πολλές...

- Δίκιο έχεις, ναι... Μπελαλίδικα φαγάκια άμα είναι να ψήσουνε, ούλο ουφ και ουφ είναι οι πιο νέες εδώ που τα λέμε... 

- Μπρε, με τα ετοιματζίδικα το περισσότερο κάμνουνε το τραπέζι στοις δικοί και τοις φίλοι... Καλά βέβαια είναι κι αυτά σε μια ανάγκη, ούλες θα πάρουμε και δυο πίτσες, σουγλάκια ή κάνα κοτόπουλο ψητό, αμά όχι κι έτσι πια, ούλη την ώρα...
Πες που καμιά μέρα δεν επρόλαβες να στήσεις τσουκάλι για τον άλφα ή βήτα λόγο ή πες που σε ήρτανε μουσαφίρηδοι άξαφνα και θες να βγάλεις ένα μεζεδάκι για να τοις περιποιηθείς...
Αμά η οικογένεια κι οι δικοί σου αθρώποι πρέπει να τρώνε νόστιμο και σπιτικό φαγάκι...
Ίδιο πράμα είναι ν' ανοίγεις το σπίτι και να έχεις ετοιμάσει κάτι, να σε πούνε και ένα μπράβο που λέει ο λόγος και να καμαρώσεις κι ίδιο να τοις ταΐζεις πάντα με τα κουτιά και τις τσάντες που πάνε κι έρχουνται συνέχεια για; 

Είχαν δίκιο οι συμπεθέρες... Όμως εκτός από της κάποιας ηλικίας παραδοσιακές νοικοκυρές που στέκονταν χαρούμενες πάνω απ' τα τεντζερέδια, υπήρχαν ανέκαθεν και πολλές νέες γυναίκες που το μαγείρεμα ήταν και είναι τρόπος ζωής. Κι όσο περνούν τα χρόνια, όλες πια μαθαίνουμε νέες συνταγές αλλά και ξεχασμένες που φροντίζουν να διασώσουν.

Γυναίκες όμορφες, σύγχρονες, που γλεντούν τις ώρες που τρίβουν κρεμμύδια, τηγανίζουν, φτιάχνουν σάλτσες και δεν τις τρομάζει ακόμα και το πιο περίπλοκο φαγητό. 

Γυναίκες που μαγειρεύουν και μοιράζουν απλόχερα τις συνταγές για τούρτες, κουλούρια, μπισκότα, σιροπιαστά, σοκολατένιες ή καραμελένιες θεσπέσιες γεύσεις, φωτογραφίζουν κάθε δελεαστικό αλμυρό ή γλυκό πιάτο και λύνουν τις απορίες για τα υλικά και την εκτέλεση. 

Αν ζούσαν τώρα που η τεχνολογία έχει προχωρήσει πολύ κι υπήρχε κάποιος δίπλα τους για να τις στείλει στα μαγευτικά ταξίδια των αρωμάτων και των γεύσεων του κόσμου, σίγουρα θα άλλαζαν γνώμη...

Πριχού - Πριν