.

.
.

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

Ο κόσμος καλό δε χρωστάει!


- Γεια στα χέρια σας, πολύ ωραία όλα!
- Να είσαστε καλά, ηφχαριστούμε!
- Εμείς κυρά-Ευρύκλεια σας ευχαριστούμε! Τόσες ετοιμασίες όμως να κάνετε, για ένα καφεδάκι ήρθαμε!
- Σιγά το πράμα παιδάκια μου! Ο,τι είχαμε, έτσι στα γλήγορα...
Ο Ιάκωβος πλακατζής όπως ήταν, τους πείραζε.
- Την επόμενη φορά δηλαδή που θα έρθουμε, να σας ειδοποιήσουμε για να φτιάξετε πιο πολλά, ε; Καλά που μου το είπες, κούκλα μου εσύ!
Η Ευρύκλεια ξέσπασε σε γέλια που την αποκάλεσε έτσι.
- Μπα σε καλό σου! Χα χα χα! Κούκλα μ' ηβλέπεις αφ' το κρασί;
- Όχι καλέ, με τα μάτια βλέπω, όχι με το στόμα και το λαρύγγι! Άντε βρε Χαρίση, μεγάλη η χάρη της Ευρυκλείτσας που παραλίγο θα μου έφερνε τη σκούπα στο κεφάλι και θα μ' άφηνε ξερό! Θα στα είπανε φαντάζομαι, ε;
Η Αγλαΐα του έδωσε μια με τον αγκώνα της πνιγμένη στα γέλια όπως κι οι άλλοι.
- Σους μπρε συ μη μας ακούσουνε, πιο σιγά μίλα!
- Τα έμαθα και λωλάθηκα Ιάκωβε! Τι ήτονε κι αυτό καλέ, άλλοι να μου το λέγανε δε θα τσι πίστευα! Χα χα χα!
- Εσύ τα άκουσες, για ρώτα κι εμένα τι τράβηξα με τη μάνα μου κι όλο το γυναικομάνι εδώ μέσα, ζωή να ΄χουν όλες! Σουλτάνα, Μαρίκα, Θοδωρούλα, Ευρύκλεια, Αγλαΐα, φτου μη τις ματιάσω! Και καλά, η μάνα κι η αδερφή σου δεν ήξεραν και δεν ανακατεύτηκαν εδώ που τα λέμε, αλλά τους βγήκε η ψυχή για να ντύσουν τη χαριτωμένη τη μάνα μου... Βόγκηξε το αυτοκίνητο, αν είχε χέρια θα με μούτζωνε! 
- Α! Δεν το ξέρω αυτό που λες, τα άλλα μόνο έμαθα!
Το ραδιόφωνο έπαιζε δυνατά πλέον για να καλύψει τη βροντερή φωνή του Ιάκωβου που τα είπε με το νι και με το σίγμα στο Χαρίση με το δικό του, μοναδικό τρόπο. Τα γέλια όλων έκαναν τα μάτια τους να τρέχουν ποτάμι.
- Είναι να μη σου τύχει τέτοια μάνα, δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει με δαύτη! Πώς δεν έφαγα ξύλο, τυχερός είμαι!
Η Σουλτάνα μπουκωμένη του έκανε νάζια.
- Γιατί μπρε, λίγη σε έπεσα; Στα όπα όπα δε σε μεγάλωσα; Δεν είμαι καλή μάνα εγώ; Πόσα πράματα δε σ' έπαιρνα και σε καλοτάιζα και σε φωνάζω ακόμα και τώρα να βάζεις το σακάκι σου για να μη κρυώσεις; Τι λέγεις που δεν ξεύρεις τι σε ξημερώνει με μένα;
- Όχι και να μου πέσεις λίγη... Δηλαδή να μη μου πέσεις γιατί είσαι πολύ, πάρα πολύ...
- Καλή, ε γιαβρί μου;
- Βαριά βρε μαμά, πολύ βαριά! Πόσα κιλά έφτασες, ξέρεις ή δε ζυγίστηκες γκιουζέλα μου;
- Χα χα χα! Λογαριασμό θα σε δώσω μπρε, το ψωμί σου τρώω;
- Για να πούμε την αλήθεια, μου γονάτισες τη φρατζόλα μες στον παστουρμά με τ' αυγά!
- Να σε φέρω δυο μπρε απέ το φούρνο, να βγάλω την υποχρέωση!
Η Αγλαΐα διέκοψε τα γέλια υπερασπιζόμενη την πεθερά της.
- Μη τον ακούς καλέ μαμά το γιο σου, σε πειράζει! Οι μεζέδες τραβούνε το φρέσκο ψωμάκι, άστονε!
- Σιγά μη τον ακούω! Δεν το ξεύραμε να τόνε βάλω κεχαγιά στον στόμα μου!
Με τα γέλια και τα πειράγματα πέρασαν ευχάριστα οι ώρες. 
Στο ίδιο περίπου κλίμα συνεχίστηκε η κουβέντα για το Μίλτο και τη Θοδωρούλα. Πόσο πιο απλά φαίνονταν όλα κοντά τους... 

- Αχ! Τι έχω να περάσω ακόμα μέχρι να σε παντρέψουμε βρε μικρό! Χαλάλι σου όμως, αξίζει τον κόπο! Καλή ήταν η ιδέα της μαμάς μου να έρθουμε για να δουν άλλα πρόσωπα. Μας έβαλε βέβαια να στολιστούμε για να κάνουμε εντύπωση! Σιγά μην έβαζα κουστούμι για να έρθω να σας δω!
- Χα χα χα! Πολύ πλάκα έχεις Ιάκωβε!
- Και πλάκα έχω και τη Σουλτάνα μάνα έχω, άστα να πάνε Χαρίση μου! Βρε Θοδωρούλα, άσε τα πιάτα κορίτσι μου καλό κι έλα να πούμε δυο κουβέντες. Είναι κάποια πράγματα που πρέπει να τα ξέρετε...
Κάθισε η κοπέλα δίπλα στη μαμά της και κρεμάστηκαν απ' τα χείλη του. Καταλάβαινε ότι θ' άκουγε κάτι που τις αφορούσε. 
- Ένα θα σας πω και να το ξέρετε: Ο κόσμος καλό δε χρωστάει σε κανέναν! Με τη δουλειά που κάνω, έχω μπει παντού, σε πλούσιους, σε πάρα πολύ πλούσιους, σε ανθρώπους που δεν ξέρουν από λεφτά τι έχουν και ζουν όχι σε σπίτια, σε παλάτια! Νομίζετε ότι όλη μέρα ασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους; Λάθος! Θα φάνε, θα πιουν, θα φορτώσουν τσέπες και τσάντες πολλά χιλιάρικα να ψωνίσουν ο,τι δε θέλουν συνήθως, περιττά πράγματα, μόνο και μόνο για να μπουν στο μάτι του άλλου. Καλούν κόσμο ή πάνε εκείνοι και μετά τις χαιρετούρες πιάνουν το κουτσομπολιό. Όποια δεν είναι μπροστά, από σαράντα κύματα την περνάνε, βάζουν και μπόλικα ψέματα από πάνω. Πριν λίγο φιλάκια και χαρές και κομπλιμέντα και μόλις γυρίσει το πρόσωπο απ' την άλλη κάνουν νοήματα μεταξύ τους. Αν τύχει να πάει καμιά στην τουαλέτα, εκεί να δείτε σούσουρο και κακό! Τα τηλέφωνα χτυπάνε όλη μέρα στα σπίτια τους και γίνεται η ίδια δουλειά! Να, μια φορά με σύστησε μια αξιοπρεπέστατη κυρία που αγόρασε ένα μεγάλο διαμέρισμα σε μια άλλη που επίσης ήθελε να μετακομίσει γιατί εννοείται ότι αυτά πάνε αλυσίδα, δε μπορεί να μένει σε μεγαλύτερο η τάδε, εγώ θα πάρω με πιο πολλά δωμάτια, καταλαβαίνετε... Πήγα λοιπόν από κει, γιατί σκέφτηκε αντί ν' αλλάξει σπίτι, καλύτερα θα ήταν να έριχνε από πάνω έναν όροφο να το κάνει διπλό, με σκάλα μέσα, μεζονέτα το λένε. Όσο μετρούσα κι υπολόγιζα λοιπόν, της τηλεφώνησε κάποια κι άνοιξε ένα στόμα για την κυρία που με σύστησε, τι να σας πω! Αυτή δεν ξέρω αν κατάλαβε ότι άκουγα, αλλά ήθελα τόσο πολύ να της φέρω στο κεφάλι ένα μεγάλο βάζο που είχε στο τραπέζι! 
- Έτσι γίνηκε, με τα είχε πει ο γιος μου μια φορά!
- Να ξέρετε λοιπόν ότι οι άνθρωποι δεν είναι άγγελοι πουθενά! Και στα πλούσια και στα φτωχά, παντού όλοι είναι ίδιοι. Δεν υπάρχει γειτονιά που να μην κατηγορούν κάποιους, μη σας πω όλους πίσω απ' την πλάτη τους. Η ζωή δεν είναι μόνο μέσα στο σπίτι μας και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τον παλιόκοσμο. Η κουνιάδα σου με τη φαμίλια της κι εσείς που μείνατε τόσο καιρό μαζί τους κυρία Ευρύκλεια, δε μπορεί να ξέρει τι μπορεί να λένε για τα κορίτσια της παραπέρα. Ζει στην ασφάλεια των συγγενών και των φίλων απ' τα μέρη σας, έτυχε κι ο γαμπρός να βαστάει απ' τα ίδια χώματα κι όλα καλά πήγαν μέχρι τώρα. Με τα προσόντα που έχει απ' ο,τι έμαθα, παραδάκι μπόλικο βγάζει και είναι και λεβέντης, νομίζεις πως δε θα τον είχαν βάλει στο μάτι ένα σωρό κοπέλες; Σίγουρα! Αυτός όμως έτυχε ν' αγαπήσει την ανιψιά σου που τι είναι παρακαλώ;
- Τι είναι παιδάκι μου, δεν ηκατάλαβα;
- Σμυρνιά! Αυτό είναι! Βάζω στοίχημα ο,τι θέλετε, πως θα έχει βουίξει ο τόπος από τις τσαπερδόνες που τον θέλανε σαν τρελές! Κι απ' αλλού να ήτανε βέβαια η κοπέλα, πάλι θα της έσερναν ένα σωρό και θα της έβρισκαν όλα τα ελαττώματα του κόσμου, έτσι είναι αυτά! Και το χειρότερο που μπορούν να κάνουν γενικά, είναι να θίξουν την τιμή της κοπέλας, για να βγαίνουν από πάνω! 
- Καλά τα λέγει ο γαμπρός μου... Όσα δε φτάνει η αλεπού...
- Η Αγλαΐα Σμυρνιά δεν είναι; Ξέρετε πόσες τη μίσησαν γιατί διάλεξα εκείνη κι όχι κάποια άλλη; Και μούτρα της έκαναν και την καλημέρα της έκοψαν στο γραφείο, τι νομίζετε; Και δεν το λέω για να κάνω τον ωραίο γαμπρό, μια κατάσταση σας εξηγώ. 
Η γυναίκα του τον κοίταξε τρυφερά.
- Ε! Ότι ήσουν και είσαι ωραίος, αλήθεια είναι... Πώς και πώς κάνανε όλες για σένα...
- Ναι, αλλά εσύ ήσουν η τυχερή! Χα χα χα! Είναι και το άλλο, δε σας είπε η μαμά μου όταν ήρθαμε ότι μας κοιτούσαν με μισό μάτι κι εμάς;
- Ναι, ναι, μας τα έχει πει!
- Έβγαινε έξω κι άκουγε το σούσουρο κι εκείνη. Μετά της κολλήσανε μπας και πάρω καμιά απ' τις κόρες τους κι όταν τους είπε για την Αγλαΐα κατάπιαν τη γλώσσα τους. Ακόμα και τώρα που πάμε στο σπίτι της, τα μάτια τους καρφωμένα πάνω της είναι! Υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να έχετε στο μυαλό σας. Αυτοί που που κατηγορούν περισσότερο απ' τους άλλους, έχουν να κρύψουν τα πιο πολλά! Κάτι κακό κάνουν τα παιδιά τους και προσπαθούν να βγουν από πάνω!
Η Θοδωρούλα που τον άκουγε μαγεμένη απ' την ευφράδεια και τις ωραίες λέξεις που χρησιμοποιούσε, τινάχτηκε απότομα σα να τη χτύπησε ρεύμα.
- Δίκιο έχεις! Κι ο αδερφός μου πάρα πολύ καλά τσι τα έσουρε μέσα στου κυρ-Φανούρη!
Ήταν η σειρά του Χαρίση να μιλήσει. Τους τα είπε λεπτομερώς κι έβγαλε το άχτι του.
- Ν' αγιάσει το στόμα σου, μπράβο! Δεν κοιτάνε τις κόρες τους να μαζέψουν, την αδελφούλα σου έχουν στο στόμα! Πήρε το μάτι μου κάτι μούτρα που μας κάρφωναν όταν ήρθαμε που δεν αξίζουν ούτε φτύσιμο, το σάλιο σου θα χαλάσεις! Λοιπόν, οι στεναχώριες τέλος, ως εδώ ήταν! Και στο μάτι θα τους μπείτε και οι χαρές του κοριτσιού γρήγορες θα είναι!
Βάλσαμο τα λόγια του στην πονεμένη ψυχή της μάνας... 
- Για να έχουμε καλό ρώτημα, σ' αρέσει ο Μίλτος Θοδωρούλα μου; 
Κατακόκκινη έγινε η κοπέλα.
- Εγώ... Δεν ξέρω...
Ο Ιάκωβος τη βούτηξε, την κάθισε στα γόνατά του σαν παιδάκι κι άρχισε το ταχτάρισμα. 
- Ωχ μωρέ το μικρό μας που δεν ξέρει! Κι άμα δε μάθει θα τον πάρει καμιά άλλη, γιατί άντρας είναι και βράζει το αίμα του! Όπα, όπα! Και τσάμπα τράβηξα τόσα με τη μαμά μου την παλαβή για το λεβέντη, τον υδραυλικό! Που μόνο το σωλήνα της δεν έφτιαξε και τον κατούρησε!
Γέλια μέχρι δακρύων ξανά.
- Θα μου πεις Θοδωρούλα γιατί πιάστηκαν τα γόνατά μου να σε παίζω;
- Ε... Η μαμά μου ο,τι πει...
- Άσε βρε τη μαμά σου, εσύ θα ζήσεις μαζί του! Πες ένα ναι ή ένα όχι να δούμε τι θα κάνουμε τελικά!
- Δεν ηξεύρω...
Η Σουλτάνα άρχισε ν' αγριεύει κωμικά. 
- Α! Για να σε πω, δε θα μας βγάλεις την ψυχή! Μίλα μπρε, άδικη ώρα να μη σ' έρτει!
- Κι άμα ειπώ ναι, τι θα γίνει δηλαδή; Αφού η μαμά του δε με θέλει...
- Άμα σε θέλει αυτός θα σε πάρει, πάει και τελείωσε! Μίλα μπρε!
- Καλός είναι, δε λέω...
- Μόνο καλός; Παιδί μάλαμα! Άιντε μπρε, ούλα θα τα σιάξουμε! 

Ο Ιάκωβος, ξύπνιος άντρας και περπατημένος, ενίσχυσε το σχέδιο της μάνας του απρόβλεπτα. 
- Το θέμα δεν είναι μόνο να τους κάνετε εντύπωση με τα τάχα προξενιά που σας φέρνουμε. Το καλύτερο είναι να πάψουν ν' ασχολούνται εντελώς με τη Θοδωρούλα! Τότε θα μπει σ' εφαρμογή αυτό που σκέφτηκε η μαμά μου!
- Τι πράμα μας λέγεις μπρε γιόκα μου και δεν καταλαβαίνουμε γρι;
- Θα σας πω. Δε λέτε πως οι περισσότερες απ' τις κόρες τους κάνουν κρυφά διάφορα και πολλές φορές οι μανάδες είναι από πίσω για να καταφέρουν τους άντρες που τους γυάλισαν;
- Ναίσκε.
- Για σκεφτείτε λοιπόν, άμα ξεσπάσει κάνα σκάνδαλο τι έχει να γίνει! Θα μοστράρουμε τους καλούς γαμπρούς, θα πέσουν πάνω τους σαν τις λυσσασμένες αυτές που κάνουν τις τσαχπινιές κι η άλλη που το σκάει απ' το παράθυρο και θα βουίξει όχι μόνο η γειτονιά, αλλά όλη η περιοχή! Εκεί να δείτε!
- Α! Και πώς θα γίνουν αυτά;
- Με αρχηγό τη γειτόνισσα που σας άνοιξε τα μάτια και που τα έχει καλά με όλους! Εκτός απ' αυτά που θα πει περί καλού κόσμου και προξενιών, τους κοπανάει και κάμποσους ελεύθερους φίλους μας που ψάχνουν για νύφη...
- Μπρε γιόκα μου, ούλα καλά τα λέγεις όπως τα είχα σκεφτεί, αμά πού θα βρούμε τοις άντριδοι για τα σκάνταλα;
- Έλα τώρα καλέ μαμά κι εσύ! Τους δυο τους ξέρεις, που κάνανε εκείνες τις πλάκες και λύθηκε ο αφαλός σου όπως μας φώναζες!
- Ναι για, τοις θυμάμαι! Λες να δεχτούνε πασά μου;
- Ψοφάνε για κάτι τέτοια τα ρεμάλια! Χα χα χα! 
Μέχρι αργά τη νύχτα έκαναν σχέδια και πλάνα. Περασμένα μεσάνυχτα πια, καληνύχτισαν με φιλιά κι αγκαλιές. 

Η μάνα του Μίλτου συγχυσμένη, σέρβιρε τον καφέ στα δυο φλιτζανάκια.  
- Ακούς εσύ πράματα; Ακούω να λες!
Η αδερφή της αναστέναξε.
- Δε λέω, άντρας είναι, θα μπει και θα βγει, θα γλεντήσει, θα πάει και με καμιά... Αλλά να με βρει τέτοιο πράμα, δεν το περίμενα! Ένα κουβάρι έμεινε όλη νύχτα και παραμίλαγε σου λέω! Πώς βρέθηκε μπρουμουτισμένος στην πόρτα τύφλα στο μεθύσι; Βρομοκόπαγε οινόπνεμα και κάτουρο! Έλα όμως που δεν τα 'κανε πάνω του κι ήτανε η μπόχα στην πλάτη και τα μανίκια! Πού στα κομμάτια κυλίστηκε; Στο μαγαζί του γιου σου πήγε να σταθεί να τον εξυπερετήσει κι από κει πού βρέθηκε, ε; 
- Τι να σου πω, δεν ξέρω βρε αδερφή... Απ' τη μέρα που μου το 'πες σπάει κι ο γιος μου το κεφάλι του αλλά δε μπορεί να καταλάβει... Εκατό φορές τον ρώτησε τι έγινε και λέξη δεν του πήρε... 
- Μωρ' σε δουλεύει μια χαρά! Κι εμένα δηλαδή που πήγα και τον βρήκα! Όλο δεν ξέρω θεία και δεν ξέρω θεία! Ξεράδια του! 
- Ε, δε νομίζω...
- Κοιμάσαι όρθια, άκου δε νομίζεις! Τα μπλεξίματα φέρνουνε κακά τέλη κι αυτό φοβάμαι! Είδα κι έπαθα να τόνε κάνω καλά που έγινε ρεζίλι των σκυλιών με τους καβγάδες για τη σουρλουλού της Ευρύκλειας! Τόσες κοπέλες της προκοπής ξεροσταλιάζουνε για χάρη του και να πέσει με τα μούτρα κι αυτός στη Σμυρνιά; Αυτό μας έλειπε! Κακό χρόνο και μαύρο να 'χει, τη γειτονιά μας άνω κάτω την έκανε! Πού ακούστηκε καλέ να σκοτώνονται οι φίλοι που μεγαλώσανε μαζί απ' τις φασκιές και να πιάνονται στα χέρια; Βγαίνει αυτή όξω και τους τρέχουνε τα σάλια...
- Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν έδωσε δικαιώματα στα φανερά, με τα μάτια κάτω είναι... 
- Καλά λένε τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι! Όλο πλυσίματα, αρώματα και λούσα είναι τρομάρα της! Είδες εσύ καμιά άλλη να τα κάνει αυτά; Αλλά σου λέει, ας είμαι εγώ αλλιώτικη να ξεχωρίζω, να βουτήξω τον καλύτερο! Κι οι άντρες μάτια έχουνε και βλέπουνε, κακά τα ψέματα... 
- Μπορεί να είναι καλή κοπέλα όμως και...
- Δε με παρατάς κι εσύ; Για να στην έφερνε ο γιος σου και θα σου ΄λεγα! Αλλά βέβαια, εσύ έχεις δεμένο το γάιδαρό σου! Βρήκε ο κανακάρης σου ένα κορίτσι καθώς πρέπει, προικισμένη με σπίτι δικό της κι έχεις το κεφάλι σου ήσυχο! 
- Βρε συ, κόρτε της κάνει ακόμα, δεν την έφερε για νύφη!
- Από ώρα σε ώρα θα στη φέρει, έννοια σου!
- Ε... Άμα είναι το τυχερό του, μακάρι, τι να πω... Σάμπως κι η κάθε μάνα δε θέλει το καλύτερο για το παιδί της;
- Αυτό λέω κι εγώ, το καλύτερο! Κι εμείς γιατί αγωνιστήκαμε τόσα χρόνια και παλεύουμε να κάνει και μαγαζί δικό του, να φτιάξει οικογένεια και να καλοπερνάει, για να πέσει στη χειρότερη; Να βρει μια καλή κοπέλα, να 'χει και κάνα σπιτάκι να βάλουνε το κεφάλι τους, όχι καμιά που να την κουβεντιάζει όλος ο κόσμος, να μην έχει δεύτερο βρακί και να περιμένει το γιο μου να την κάνει κυρία!
- Εσύ καλά τα λες, αλλά τα παιδιά κάνουνε τα δικά τους... 
- Γι αυτό είμαστε οι γονείς, να προλαβαίνουμε τις κουτουράδες τους!
- Αναλόγως... Για σκέψου πόσοι πήρανε φτωχές γυναίκες και κάνανε μια χαρά οικογένειες... Καλό είναι βέβαια να έχει κι η νύφη το κατιτί της αλλά δεν τα βρίσκουμε πάντα όπως τα θέλουμε... Καλές και τίμιες να είναι, αυτό να λέμε... Και να σου πω, του δικού μου του γυάλισε κοπέλα που έχει και σπίτι, αυτό όμως έτσι έτυχε. Μπορεί να ήτανε καμιά άλλη που δεν είχε στον ήλιο μοίρα, τι θα έκανα άμα την ήθελε καλά και σώνει; Δεν πα να μαδιόμουν και να χτύπαγα το κεφάλι μου, τι θα κατάφερνα;
- Κοίτα τι μου λες τώρα! Ξεχνάς την κουνιάδα σου που μπήκε στη μέση και τα χάλασε τότε που ο γιος της είχε παλαβώσει με μια που δεν του ταίριαζε; Ή δεν έκανε μετά καλό γάμο μ' αυτή που του προξενέψανε; Και μικρή και καλή και σπίτι εδώ και στο χωριό της και τόσες ρίζες ελιές παρακαλώ! Άσχημα του έπεσε;
- Ε, όχι, δεν του έπεσε άσχημα βέβαια... Αλλά εδώ που τα λέμε, είναι ένα βόδι και μισό. Χρυσό τον κάνανε τον ανιψιό μου να την πάρει, του κόσμου τα λεφτά κι από πάνω! Καλή κοπέλα, δε λέω, όμως δεν έχει βρε παιδάκι μου και κάτι να σε τραβήξει... Στολίστηκε τότε που κάνανε τη γνωριμία, μαλλιά, ρούχα, όλα στην πένα. Τη θυμάσαι στο γάμο, ε;
- Πώς δεν τη θυμάμαι! Τι βόδι μου λες μωρέ, μια χαρά την είδα! Σοβαρή, μετρημένη, λίγα λόγια...
- Αυτά τα λίγα λόγια αδερφούλα μου... Ζήτημα είναι ν' αλλάξει πέντε κουβέντες με άνθρωπο, άκου που σου λέω... Μπορεί να της λες ας πούμε κάτι κι αυτή ή να κουνήσει το κεφάλι της ή να πει ένα "ααααα..." κι αυτό είναι όλο... Σάμπως να χαζοφέρνει, τι να σου πω... Στην κουνιάδα μου όσες φορές είμαστε κι ήταν κι αυτή, σαν τη γριά ντυμένη, με μια φούστα και μια μπλούζα σκέτη, τα μαλλιά της πιασμένα πίσω... Πού τα βάζει τόσα λεφτά τρομάρα της; Χαθήκανε τα ωραία ρούχα και τα στολίδια, να καμαρώσει κι ο άντρας της τη γυναίκα του; Ίδια η μάνα της είναι, χωριάτα! Και καλά, μεγάλη γυναίκα είναι, στα χωράφια δουλεύει όλη τη μέρα, τα ζώα κοιτάει, πού μυαλό για ντυσίματα; Και στους αρραβώνες και στο γάμο, σαν ξένα ήτανε πάνω της τα φορέματα, αμάθητη βλέπεις. Αλλά η κόρη που ζει εδώ, έτσι έπρεπε να είναι; Μεταξύ μας, αν ήτανε δικιά μου νύφη, θα ντρεπόμουν να την παρουσιάσω...
- Η κουνιάδα σου τι λέει;
- Ε, τι να πει; Ότι είναι απλή κοπέλα και δεν της αρέσουνε τα πολλά πολλά κι έχει το νου της μόνο στον άντρα και το παιδί της. Όλο μοστράρει την προίκα της και καμαρώνει σαν το γύφτικο σκεπάρνι! Κι όσο που δε μιλάει πολύ, τυχερός είναι λέει ο γιος της που δεν του έτυχε καμιά γλωσσού! Χα χα χα!
- Κι ο ανιψιός σου;
- Μμμμ... Μια χαρά βολεύτηκε αυτός! Ο,τι ώρα θέλει μπαίνει, ο,τι ώρα θέλει βγαίνει, χαρτιά και τάβλι στο καφενείο, αυτή όλο ναι λέει σε όλα! Είπαμε, καλά είναι και τα λεφτά και τα χωράφια και τα σπίτια, αλλά να είναι και ζωντανός ο άνθρωπος, όχι κι έτσι! 
- Βέβαια... Καλά κι αυτή, ντιπ μυαλό δεν έχει; 
- Μπα! Γι αυτό σου λέω, βόδι!
- Θα βρει καμιά φιλενάδα ο άντρας της έτσι που πάει και θα βαράει το κεφάλι της στον τοίχο μετά! 
- Καλά τα λες! Φιρί φιρί το πάει...
- Πόσες καπάτσες κυκλοφορούνε και μόλις τους κουνήσουν το δάχτυλο πάνε μαζί τους και δε λογαριάζουνε τίποτα! 
- Γι αυτό πρέπει να είναι ξύπνια η γυναίκα! Καλά τα σπίτια, τα χωράφια, τα λεφτά κι οι πίτες που ζυμώνει όλη την ώρα με τόσα που της στέλνουν οι γονείς της απ' το χωριό, αλλά οι ξερές προίκες και τα ζυμάρια δε φτάνουν! Κοπέλα πράμα και να είναι σαν το φυτό στη γλάστρα; Θα μου πεις τώρα, ότι το φυτό έχει και μια χάρη, αυτή τι έχει τρομάρα της; 
- Τι να πω, άμα δεν είναι σε θέση να κρατήσει τον άντρα της... Κι ένα καφέ να πιούνε μαζί και να μιλήσουνε σαν όλα τ' αντρόγυνα του κόσμου, να ντυθεί και πιο καλά με τόσα που έχει, να μη τη βαριέται κι ο άλλος...
- Κατάλαβες τώρα γιατί όλοι κάνουνε έτσι για τη Θοδώρα της Ευρύκλειας; 
- Μη μου τη μελετάς και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι!
- Κουβέντα κάνουμε μωρέ, αμάν πια κι εσύ αμέσως! Εκεί θέλω να καταλήξω, στην εξυπνάδααα! Θυμάσαι την Ευρύκλεια πριν πεθάνει ο άντρας της;
- Καλέ πώς δεν τη θυμάμαι τη γυναίκα τόσα χρόνια εδώ!
- Ε! Στον ήλιο μοίρα μπορεί να μην είχανε, όμως ήτανε πάντα στην πένα φτιαγμένη! Φτωχικά, αλλά με προσοχή το κάθε πράμα! Και τα χρυσά της και τα μαλλιά της και όλα της! Πώς την κοιτάζανε όλοι που ξεχώριζε; Πολύ καθαρή, όχι ότι εμείς είμαστε τίποτα βρομιάρες βέβαια, αλλά σε τέτοιο βαθμό καμιά μας εδώ που τα λέμε... Κι η κόρη της δε θα έμοιαζε στη μάνα; Και τα σόγια του άντρα της που εδώ ερχόντουσαν μια ζωή, πίσω πηγαίνανε; 
- Ίδια φάρα δεν είναι; Σμυρνιές! 
- Μαθημένες έτσι είναι! Δε μου λες, πόσα χρόνια έχει χήρα η Ευρύκλεια; Πολλά! Μαύρα που φοράει χωρίς άλλα πάνω της, γιατί η αλήθεια είναι ότι πολύ τον τιμάει το συχωρεμένο, μια φορά λερωμένη δε θα τη δεις! Μήτε άσπρη τρίχα στο γιακά της ρόμπας της δεν έχει που κάνει τη λάτρα της! Από πίσω στέκεται η κόρη, μπας και δει ψεγάδι! Και τα μαλλάκια της φτιαγμένα όμορφα τα έχει, λάμπει ολόκληρη! Ο άντρας της πάντα με γραβάτα και σακάκι ήτανε το χειμώνα και το καλοκαίρι πια φόραγε μπλούζες κοντομάνικες. Τις Κυριακές όμως στην εκκλησία κουστουμαρισμένος! Άστραφτε ολόκληρος κι αυτός!
- Πώς, όλα τα θυμάμαι... Καλός άνθρωπος κι αυτός κι η γυναίκα του, δε μπορώ να πω...
- Είδες που στα λέω; Έχουνε μέσα τους βρε παιδί μου ένα πράμα αλλόκοτο... Ψοφάνε στις δουλειές, αλλά όποια ώρα και να τις δεις είναι φτιαγμένες!
- Μμμμ... Χαρά στα κέφια τους... 
- Άμα σου πω τώρα κάτι... Πολλές φορές τις ζήλεψα λιγάκι... 
- Α, να χαθείς κι εσύ, με συγχύζεις! 
- Μην αρπάζεσαι μωρ' συ! Άμα λέω τις ζήλεψα, για το κέφι τους να είναι πάντα έτσι λέω!
- Άμα έχουνε αυτές το χαβά τους, να μη σε νοιάζει εσένα! Αυτό μας έλειπε, να σηκώνεσαι απ' τις εφτά και να στολίζεσαι για να φέρεις το σπίτι βόλτα, να σε κοιτάει ο κόσμος και να γελάει! Γιατί όποιες τα κάνουνε αυτά, φίλο ψάχνουνε, ακούς;
- Άσε μας κι εσύ τώρα! Η Ευρύκλεια δηλαδή φίλο έψαχνε;
- Ε, δε λέω για τη γυναίκα τέτοιο πράμα, προς Θεού!
- Αδελφούλα, άλλα σου λέω κι άλλα καταλαβαίνεις...
- Μια χαρά καταλαβαίνω! Νοικοκυρεμένη δεν είσαι, καλή οικογένεια δεν έχεις;
- Κι εσύ το ίδιο. Απλώς έλεγα ότι...
- Να μη λες! Αυτή τη φάρα, ούτε να την ακούω δε θέλω, όχι να ζηλέψουμε κι από πάνω! Τσάμπα κουβεντιάζουνε την προκομμένη την κόρη της; Με τα τούτα και τα κείνα που λες, σηκώνεται η γειτονιά στο πόδι! Κι αν θες να ξέρεις, καλύτερα η κουνιάδα σου που έκανε νύφη βόδι όπως λες, παρά να είχε κακό όνομα! 
- Αν είχε προίκα όμως...
- Και λίρες να κατούραγε που λέει ο λόγος, μακριά από μας! 

<<Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μη λες>> σκέφτηκε η αδερφή της που καταλάβαινε ότι ο Μίλτος δεν είχε μάτια για άλλη. Ευτυχώς που ο δικός της γιος δεν πρόλαβε να σηκώσει τα μάτια του πάνω της, λόγω του ερωτευμένου εξαδέλφου του και τη γλίτωσαν...

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

Φθινοπωρινοί περίπατοι


Με το εμπριμέ φόρεμα που έδενε σφιχτά στη μέση, το λεπτό  άσπρο ζακετάκι και τις νάυλον κάλτσες που φόρεσε για πρώτη φορά η Θοδωρούλα, με φόβο μη τις σκίσει, καμάρωνε στο σεργιάνι όμορφη και φρέσκια. Ο Χαρίσης  κάθε λίγο κοντοστεκόταν και χαιρετούσε γνωστούς και γείτονες.
Όλοι  σχεδόν, εκτός απ' τις φαρμακόγλωσσες βέβαια που πίστευαν ότι η Θοδωρούλα δεν άξιζε ούτε δεκάρα, αγαπούσαν το νέο παλικάρι που προτίμησε να ξενιτευτεί για να βοηθήσει τη μάνα και την αδερφή του, όταν οι συνομήλικοί του έπαιρναν το χαρτζιλίκι από τους γονείς και τριγύριζαν άσκοπα. 
- Καλωσόρισες! Θα κάτσεις καιρό εδώ; 
- Μπα, όχι πολύ... Όσο βρίσκω μπάρκο θα φεύγω! 
- Μικρός είσαι ακόμα για τέτοια δουλειά...
- Καλός είμαι! Χα χα χα! Έχω αδερφή να παντρέψω κι η μάνα μου πώς να τα βγάλει πέρα;
- Λεβέντης και δουλευταράς! Μπράβο παλικάρι μου!
Η πλατεία είχε κόσμο αρκετό με παιδάκια που έπαιζαν ανέμελα και φώναζαν όσο οι γονείς τους έτρωγαν ζεστό πασατέμπο στο χωνάκι. Η Αστερόπη άφησε το μικρό να κάνει τσουλήθρα και να κυλιστεί μαζί τους στο χώμα με τη μπάλα. 
- Κρίμας να μην έρθει κι ο Βλάσης μαζί μας...
- Άντε καλέ! Σιγά μην έχανε το τάβλι με τον ξάδερφό του! Θα έρθει στη μάνα σας για ούζο και μεζέ μετά!
Γέλασαν τ' αδέρφια μαζί της και κάθισαν αναπαυτικά στο απέναντι ζαχαροπλαστείο για πάστα. Ο μικρός της την έφαγε λαίμαργα και γύρισε στο παιχνίδι.
Τα μάτια όλων ήταν καρφωμένα πάνω τους. Η Αστερόπη όμορφα ντυμένη κι εκείνη, φορούσε γαλάζια φούστα και μπλούζα με ρίγες λευκές και μπλε ζακέτα. Η έξοδος σε ζαχαροπλαστείο ήταν επίσημη, αντίθετα με το παγκάκι. 
Πόσο ωραία ήταν αυτά τα χρόνια! Χαιρόταν ο κόσμος τα ρούχα του, ανάλογα με το πού είχε να πάει. Ο κινηματογράφος, οι επισκέψεις στις ονομαστικές γιορτές, οι γάμοι, τα βαφτίσια, οι ταβέρνες... Αν κάποιοι τυχεροί είχαν τη δυνατότητα να πάνε στο θέατρο, συνήθως οι πιο ευκατάστατοι, ντύνονταν και στολίζονταν στην πένα. Κομμωτήριο οι κυρίες, καλό παλτό, λουστρίνι τριζάτο με τακούνι, κολιέ και μενταγιόν, κοστούμι οι σύζυγοι, φρέσκοι από τον κουρέα που πρόσεχε την παραμικρή λεπτομέρεια από σβέρκο μέχρι μάγουλο. Και την επόμενη μέρα μαζεύονταν οι άλλες να μάθουν για την υπόθεση, αρχή, μέση και τέλος, κυρίως όμως πώς ήταν οι ηθοποιοί από κοντά. 
Η Αστερόπη με το Βλάση είχαν πάει τον πρώτο καιρό του γάμου τους, πριν γεννηθεί το παιδί τους. Μα κι η Θοδωρούλα θα πήγαινε με την ξαδέρφη της τη Δέσποινα και το μνηστήρα της, έτσι της είχαν υποσχεθεί. Αχ και πώς το περίμενε! 
Πέρασαν δυο ευχάριστες γλυκαμένες ώρες κι άρχισε η μάχη με το μικρό που δεν ήθελε να φύγει. 
- Πάμε βρε και να δεις η θεία Ευρύκλεια τι ωραία φαγάκια θα μας έχει! Και χαλβά με πολύ αμύγδαλο που σ' αρέσει! Άμα πάλι δε θες, κάτσε εδώ να το φάνε άλλοι και να κλαις μετά... Έλα, χεράκια θα πλύνεις μόνο και θα κάτσουμε μέχρι αργά.
Με κλαψούρισμα και μύξες που του σκούπιζε συνέχεια, έφυγαν για το σπίτι. Ολόκληρο θα τον έπλενε η μάνα του κι ας έλεγε μόνο τα χέρια. 

Όμορφα πέρασε το βράδυ. Με μπόλικο ουζάκι, μεζέδες, γέλια και τραγούδια απ' το Βλάση που ήταν γλεντζές κι έξω καρδιά. 
Περασμένα μεσάνυχτα έφυγαν με το μικρό κοιμισμένο πια στην αγκαλιά του πατέρα του.
- Αύριο να μηνύσουμε τους θείους και τα ξαδέρφια σου που ήρτες παιδάκι μου! 
- Ναι μάνα! Τσ' ήφερα κι εκείνο το δώρο που πολύ χαρά θα κάμουνε!
- Τσι ευκές μου να έχεις γιόκα μου, που ούλα τα μετράς καλά και σωστά! Τσι ευκές μου! 
- Δεν τσοι κάμουμε καλύτερα έκπληξη; Να μπείτε πρώτα εσείς κι εγώ θα κρυφτώ στο πλάι να μ' ιδούνε άξαφνα; 
- Ναίσκε γιε μου! Τση τρελής θα γίνει αφ' τσι χαρές! 
- Ο θείος Ασημάκης άμα ιδεί τα τσιγάρα... Θα κάθεται να τα πίνει με το γαμπρό του... Αμερικάνικα βλέπεις, ωραίος καπνός! Με τσι κούτες τα παίρνουνε μάνα και κάμουνε αμάν ούλοι για δαύτα! Λέγω να δώκω και τον κυρ-Φανούρη κάνα δυο πακέτα, που πολύ εχτίμηση τον έχω.
- Μα κι εκείνος μας αγαπά και μας εχτιμά Χαρίση μου κι ούλο την έγνοια σου έχει! Πολύ καλός και πονετικός! Και πόσες φορές μας ήβανε παραπάνω πράμα χωρίς να μας ειπεί τίποτις... Και καλά το ζύγιαζε στα δράμια του αμά σωστό δεν ήτονε, ήβλεπες το κομμάτι πιο μεγάλο... Χρυσός άθρωπος! 
- Είδες μάνα; Κι άλλοι κάμουνε το ανάποδο κι ηκλέβουνε τον κοσμάκη. Παλιαθρώποι!
- Τα ζήσαμε και με το μπαμπά σου το σχωρεμένο και μετά που μας άφηκε... Τι να ειπείς... 
- Α! Να πείτε και τη μαντάμ Μαρίκα και τη συμπεθέρα τη Σουλτάνα να έρτουνε, να τσ' ιδώ κι εγώ, ε;
- Βέβαια! Να ιδούμε και τι θα γίνει με την αδερφή σου παιδάκι μου, πολύ τσι έχω εμπιστοσύνη...
- Μη σεκλετίζεσαι κι ούλα θα γίνουν κατά πώς πρέπει. Αλλά να ξεύρεις ένα πράμα: Από δω δεν θα φύγω, άμα δεν τσ' ηβάλω στη θέση τους ούλους που ήβγαλαν τα κακά τα λόγια!
Τρέμουλο έπιασε τη μάνα. Αυτό που φοβόταν, δε μπορούσε μάλλον να το αποφύγει.
- Ησύχασε παιδάκι μου μη κι ηγίνει κάνα κακό. Ταραχές και φασαρίες, πάντα έχουνε άσκημο τέλος... Μη σε μουτζουρώσουνε τα χαρτιά σου και μετά δε θα σ' ηθέλει κανένας μήτε στη δούλεψή του, μήτε καλό θα ιδείς ποτές στη ζωή σου! Τι θα κάμουμε; 
- Μη κλαις και μη φοβάσαι μανούλα μου! Κάτι κακό δε θα κάμω...
- Ναίσκε λεβέντη μου, σάματις δεν ηξεύρω το παιδί μου; Αλλά να, λόγο στο λόγο... 
- Σώπασε είπαααα!
Κουτούλαγε από τη νύστα ο Χαρίσης. Το ταξίδι της επιστροφής, το κρασί το μεσημέρι και το άφθονο ουζάκι με την παρέα το βράδυ, τον μισοκοίμισαν στην καρέκλα. Η Θοδωρούλα του είχε στρώσει καθαρά σεντόνια και μια λεπτή κουβέρτα και τον βοήθησε να ξαπλώσει. Ήταν τόσο χαρούμενη κι ευτυχισμένη εκείνη τη μέρα! 
Έβγαλε με τα γάντια τις κάλτσες για να μη φύγει κάνας πόντος και τις άπλωσε στην καρέκλα. Οι ζαρτιέρες που τις συγκρατούσαν ήταν της μαμάς της, που τις είχε στο κάτω συρτάρι με τα καλά εσώρουχα και μοσχοβολούσαν λεβάντα. Μάζευαν τα άνθη και τα ξέραιναν στον ήλιο, μετά τα έτριβαν κι η μυρωδάτη σκόνη έμπαινε σε τριπλά τούλια από μπομπονιέρες που ποτέ δεν πέταγαν. Έτσι αρωμάτιζαν τη ντουλάπα και το μπαούλο με τα ρούχα. 
Η σκέψη της ταξίδεψε ξαφνικά. Φαντάστηκε πως ήταν σ' ένα σπίτι άλλο, που δεν είχε υγρασία και σημάδια στους τοίχους, ούτε παλιά ντουλάπια ετοιμόρροπα στην κουζίνα. Καμάρωνε το νοικοκυριό της με τα καινούργια γυαλιστερά έπιπλα κι ασπρόρουχα που ήταν στολισμένα με δαντέλες. Κι εκείνα τα φαγητά στο τραπέζι όμορφα στολισμένα στις πιατέλες και την κανάτα με το κρασί στη μέση, δεν τέλειωναν ποτέ. Μπαινόβγαινε κρατώντας δίσκους με αχνιστές νοστιμιές και σερβίριζε κόσμο πολύ, γιορτή θα ήταν. Δεν είχε άγχος ότι δε θα φτάσουν και τα λιγοστά λεφτά της δεν επέτρεπαν παραπάνω έξοδα. Ήταν όμορφη, ήρεμη κι ευτυχισμένη. Έκανε τη βραδινή προσευχή της και κοιμήθηκε χαμένη στο όνειρο... 


Ο Χαρίσης ήπιε το πρωινό του καφεδάκι απ' τα χεράκια της μάνας.
- Δεν είναι καλά η Αστερόπη σήμερις γιε μου... Το στομάχι της χάλια αφ' το ξημέρωμα είπε ο Βλάσης...  
- Καλέ μάνα, σάματις κι εγώ την είδα κομμάτι χλωμή λίγο πριν φύγουνε τη νύχτα... Στον περίπατο μια χαρά ήτονε πάντως!
- Τι να την ηπείραξε την κοπέλα; Μπα κι έχει πάρει κάνα κρύο τον είπα, να την ηδώκει λίγο χαμόμηλο, να κάμει και κάνα τρίψιμο με το σπίρτο να ζεσταθεί...
- Ζακέτα φόραγε πάντως χτες. 
- Θα πεταχτώ μια να την ιδώ άμα δε συνέρθει.
- Να πας μάνα, να πας.
Ξεκούραστος και φρέσκος, πήρε τα τσιγάρα και βγήκε για το μπακάλικο με το χαμόγελο ως τα αυτιά.
- Βρε, βρε, βρε! Καλώς τον μου, καλώς ήρθες αγόρι μου!
- Καλώς σε βρήκα κυρ-Φανούρη μου; Τι κάμετε, καλά;
Του έδωσε ένα σκαμνάκι να καθίσει και λουκούμι να τον γλυκάνει. Άνοιξε το πακέτο με χαρά παιδιού, έβγαλε τσιγάρο και το άναψε απολαμβάνοντας το μυρωδάτο καπνό. 
- Να ΄σαι καλά παλικάρι μου! Πολύ συγκινήθηκα που με θυμήθηκες!
- Σε ξεχνάω και ποτέ μου νομίζεις; Κι εγώ συγκινήθηκα με το λουκούμι που με τράταρες όπως τότες που ήμουνα μικρός και μ' έσερνε για η μάνα για η αδερφή μου και χτύπαγα τα ποδάρια μου με κλάματα και φωνές που μάλωνα με τσ' άλλοι στο δρόμο. Με το που το ήτρωγα γλύκαινε το μέσα μου...
- Και τώρα μικρός είσαι κι όποτε θες θα έρχεσαι να σε γλυκαίνω! 
- Οι στεναχώριες δε λείπουνε κυρ-Φανούρη μου ποτές... Μεγάλωσα πριν την ώρα μου επειδής έτσι ήπρεπε, μα δε βαρυκομώ. Τυραννισμένη πολύ είναι η μάνα μου, τα ξεύρεις δα... Και ξέρω πώς έχεις φερθεί τόσα χρόνια για ο,τι χρειαζούμαστε... Είδες τι παθαίνω τώρα; Μισά λόγια σαν τη μάνα μου και την αδερφή μου και μισά σαν ούλους εσάς μιλάω! Χα χα χα! Για να νιώθουνε τη γλώσσα τση πατρίδας μας, αμά μπερδεύομαι! Χα χα χα! 
- Πλάκα έχεις βρε! Χα χα! Να μη νιώθεις υποχρέωση και να μην τα λες αυτά! Νοικοκυρά γυναίκα η Ευρύκλεια και πιο καλή απ' όλες εδώ στη γειτονιά! Αίμα έφτυσε που λέει ο λόγος για να σας αναστήσει... Κι αυτή η αδερφούλα σου, στο ένα πόδι στέκεται το πουλάκι μου, πρώτη και καλύτερη σε όλα! Χαρά σ' αυτόν που θα την πάρει! 
Πριν προλάβει ν' απαντήσει ο Χαρίσης, η μια φαρμακόγλωσσα που είχε κρυφτεί πίσω απ' τα κοφίνια στην πόρτα του μαγαζιού, τάχα πως στρώνει την κάλτσα της, εμφανίστηκε με μάτια που πετούσαν φωτιές.
- Ε! Δε θ' αργήσει κατά πώς φαίνεται... Καλημέρα κυρ-Φανούρη!
- Τι φαίνεται που δεν το βλέπω δηλαδή;  
- Εεεε... Καλωσόρισες, καλωσόρισες!
- Τι εεεε, κυρά-Μαρουλία, δεν κατάλαβα;
- Δεν κατάλαβες! Λέω, μικρή είναι, πεταχτή είναι, όλο και κάποιον θα βρει να τυλίξει!
- Και τι είναι η αδερφή μου, μηχανή του τσιγάρου για να τυλίξει άντρα αντί για καπνό; Και πεταχτή που τη λες, μόνο στις δουλειές και τα θελήματα είναι! Όχι σαν μερικές που τη στήνουνε στις πόρτες μπας και χάσουνε κάναν άντρα απ' τα μάτια τους!
- Α! Δεν ξέρω τι κάνει καθεμιά  κι ούτε που με νοιάζει δηλαδή... 
- Μωρέ ξέρεις και παραξέρεις! Και καλά θα κάνεις να κοιτάζεις την κόρη σου κι όχι τη Θοδωρούλα!
Θηρίο ανήμερο έγινε η Μαρουλία! 
- Τι είπες βρε για την κόρη μου; Είσαι εσύ άξιος να την πιάσεις στο στόμα σου;
- Γιατί, είσαι εσύ άξια να πιάσεις την αδερφή μου στο δικό σου στόμα;
- Τι σου είπα βρε; Πεταχτή την είπα κι άλλο τίποτα δε βγήκε απ' το στόμα μου γιατί είμαι καλή γυναίκα εγώ! Μπας και θες να μάθεις τα τι σούρνει η γειτονιά κι ο κόσμος όλος για δαύτη; 
- Ναι, θέλω! Αλλά όχι απ' το δικό σου στόμα, εδώ είμαι κι όποιος θέλει ας έρθει να μου πει! Και να δεις τι έχω να πω κι εγώ για τις δικές τους!
Η Παρασκευούλα εμφανίστηκε φουριόζα. κρατώντας ένα κουνουπίδι. Από ώρα ήταν στο πλάι της πόρτας κι άκουγε με τα αυτιά τεντωμένα.
- Ορίστε μας! Ήρθε κι ο Χαρίσης απ' την άλλη άκρη, να κατηγορήσει τα κορίτσια μας!
- Εσείς τρωγόσαστε με την αδερφή μου! 
- Μμμμμ... Άλλη δουλειά δεν έχουμε...
- Αυτό λέω κι εγώ, δεν έχετε;
Ο κυρ-Φανούρης επενέβη για να ηρεμήσουν τα πνεύματα.
- Άφησέ τες  βρε παιδάκι μου κι ησύχασε! Αμαρτία να συγχύζεσαι ακόμα δεν έπιασες στεριά!
- Μα να της κάνουνε πόλεμο κι εγώ να μην έχω χαμπάρι; Μήτε τη μάνα μου δε σεβαστήκανε που τσ' έχει κάμει του κόσμου τα καλά; Φεύγω, θα πάμε στης θείας μου πιο μετά κι έχουμε δρόμο... Χαιρετώ!
- Στο καλό παιδί μου και σ' ευχαριστώ πολύ, πάρα πολύ!
- Τίποτις δεν κάμει κυρ-Φανούρη μου, να 'σαι καλά! 
Οι συγχυσμένες κουτσομπόλες αφού παίνεσαν τις κόρες τους για την τιμή και την προκοπή τους, έτσι για να φύγουν οι υποψίες, έπρεπε να μάθουν τι έδωσε του μπακάλη και τον ευχαριστούσε με τόση χαρά. Εκείνος κράτησε κλειστό το στόμα του, έτσι για να σκάσουν! 

Ωραία πέρασαν στης θείας το σπίτι. Νικούλα, Ασημάκης και ξαδέρφια, δάκρυσαν και ξεφώνιζαν από χαρά όταν τον είδαν!
Ο γαμπρός της Δέσποινας τους πήγε ένα μεγάλο περίπατο με το ταξί και γνώρισαν άλλες περιοχές. Έφτασαν σε βουνά γεμάτα δέντρα κι ανάσαναν τη φρεσκάδα του καθαρού αέρα. Οι νέοι γύρισαν αργά με τα μάγουλα ροδοκόκκινα και τις αγκαλιές γεμάτες λουλούδια.
Η Νικούλα έκλεισε συνωμοτικά το μάτι στην Ευρύκλεια.
- Δεν τσι αφήνω να πάρουνε μονάχοι τα βουνά, την ητρώγουμαι την ανιψιά σου, φοβούμαι...
- Χα χα χα! Και καλά κάμεις! Τα ξεμοναχιάσματα μετά τα στέφανα! 
- Ναίσκε νύφη μου! Καλά που ήρτατε κι υπήγαν ούλοι μαζί και τσι πρόσεχε ο γιος σου!
- Κι ηγιομίσανε αγέρα τα πλεμόνια τους που έχομε χειμώνα μπροστά για τσι πούντες! Χα χα χα!
Ο γαμπρός αφού ανανέωσε το ραντεβού τους, άφησε την οικογένεια στο σπίτι. Επέμενε πολύ να τους πάει πάλι, ήταν εξαιρετικά ευγενικό και φιλότιμο παιδί. Αυτή τη φορά δεν έμεινε για γλυκό ή μεζεδάκι στης Ευρύκλειας, έφυγε του σκοτωμού για το μεροκάματο. Είχε χάσει λίγες ώρες με τον περίπατο αλλά χαλάλι τους! Η μαυριδερή κόρη της Παρασκευούλας έδωσε μια με τον αγκώνα στην κόρη της Μαρουλίας. Μασούσαν τσίχλα αδιάκριτα, σαν κατσίκες, ξεροσταλιάζοντας στο παράθυρο. Οι μάνες βγήκαν τρέχοντας όταν άκουσαν το αυτοκίνητο.
- Είδες τύχη η ανιψιά; Ωραίος είναι, ε;
- Αμ δεν είδα; Σμυρνιές παιδί μου, τους καλύτερους βουτάνε! 
- Μωρέ καλά τα λένε...
- Εσείς να τα βλέπετε, είναι ξύπνιες! Τα μάτια σας ανοιχτά να τα έχετε, μετρημένα τα καλά παιδιά είναι και θα μας τα πάρουνε μέσα από τα χέρια μας!
Κατά βάθος υπήρχε βέβαια ανταγωνισμός. Καθεμιά ήθελε να πάρει ανώτερο η δική της κόρη, για να μπει στο μάτι της άλλης κι ας κρατούσαν τα προσχήματα όταν συζητούσαν. Μόνες στα σπίτια τους μαμάδες και κόρες, κατηγορούσαν τις άλλες και τις υποβίβαζαν. Κλασικά πράγματα. 


Η Μαρίκα ζήτησε από τη Σουλτάνα να της κουμπώσει το κολιέ για να μη χαλάσει τα φρεσκοβαμμένα νύχια της.
- Σε δυο λεφτά ηφύαμε συμπεθέρα μου!
- Ναι για! Ίσα που να προλάβει ο γιος μου με την Αγλαΐτσα να μας πάει, καλύτερα θα είναι!
- Για τη δουγειά που θέλομε, βέβαια! Καλύτερα να μας ιδούνε πολλοί μαζί! Χα χα χα!
- Ωραίο μπούγιο κάνομε όμως, ε; Φτου σκόρδα, μάτι μη σε πιάσει συμπεθέρα μου!
Τι όμορφα που είχε ντυθεί κι εκείνη τη μέρα η Μαρίκα!
Με τη στενή βυσσινί μακριά της φούστα που άνοιγε προς τους αστραγάλους με χάρη, το μαύρο πουκάμισο με τις δαντέλες και την επίσης βυσσινί ζακέτα με τις μαύρες μανσέτες και τα χρυσά κουμπάκια, στεκόταν στητή στις γόβες της. Όλα της τα ρούχα ήταν προσεγμένα και ταιριαστά.Ο,τι αγόραζε, είχε πάντα συμπλήρωμα. Λίγο ύφασμα για το λαιμό, τα μανίκια, έφτιαχναν σύνολα ασορτί.  Τα χρυσά της χέρια κρατούσαν συχνά ένα τόσο δα μικρό βελονάκι που βύθιζε στη λεπτή κλωστή κι έφτιαχνε αριστουργήματα που στόλιζαν τα ρούχα της. Κολλάριζε τις όμορφες δαντέλες, άλλες με άκρες μυτερές, άλλες με στρογγυλεμένες και τις έραβε με μεγάλη προσοχή, κάνοντας μοναδική τη γκαρνταρόμπα της. Δεν άφηνε τίποτα στην τύχη σχετικά με την εμφάνισή της. Είχε όμως πάντα κι ένα καλό λόγο για όλους. 
- Σκόρδα και σ' εσένανε, κούκλα είσαι! Πολύ σε πάει το φουστάνι, έχεις κι έμορφα τα μαλλάκια σου, ηχτυπάει και το φλουρί κι ο σταυρός απάνω, στράκες κάμνεις! 
Η αλήθεια ήταν ότι αγκομαχούσε το φόρεμα στο παχουλό σώμα της Σουλτάνας. Την τραβούσε μπροστά στο στήθος, στα μπράτσα και στην περιφέρεια, αφού τα κιλά της είχαν πάρει πάλι τον ανήφορο επικίνδυνα. Μπρος στην απόλαυση του καλού φαγητού όμως, ήταν λεπτομέρεια. Χαλάλι μπρε, μια ζωή την έχουμε!
- Του Γιωργάκη μου το καπάρο μαζί με το δαχτυλίδι... Πάνε τόσα χρόνια που δεν τα έχω βγάλει απέ πάνω μου συμπεθέρα... Έτσι με είχε πει κι έτσι έκαμα! Όταν τον έχασα το είχα από μέσα μου σαν φυλαχτό ένα πράμα... Και το σταυρό της συχωρεμένης της πεθεράς μου που με τόνε πέρασε στην αρρεβώνα με το βραχιόλι μου το καλό και τα μεγάλα σκουλαρίκια με τις ίδιες πέτρες... 
- Κι αυτά που ήβαλες πολύ ωραία και καλά είναι όμως!
- Ε! Είπα να βάλω παραπάνω μαλαματικά για να τους μπούμε στο μάτι, να κάμουμε τις πολύ πλούσιες και να σκάσουνε απ' το κακό τους οι άλλες! Χα χα χα! 
Ήταν γενικά φορτωμένη με χρυσαφικά η Σουλτάνα όπως όλες οι Κωνσταντινουπολίτισσες. Όταν επρόκειτο να πάει κάπου, έβαζε και κάτι επιπλέον, έτσι για να της φανεί η έξοδος. 
Η Αγλαΐα κομψή και καλοντυμένη κι εκείνη, βγήκε από το αυτοκίνητο του Ιάκωβου. Γλώσσα μέσα δεν είχε βάλει ο άντρας της κι έβγαλε το άσπρο μαντιλάκι της να σκουπίσει με την άκρη του τα μάτια της.
Η Σουλτάνα την κοίταξε ανήσυχη.
- Τι έπαθες παιδάκι μου, κλαις; 
- Από τα γέλια καλέ μαμά! Αυτός ο γιος σου με τρέλανε και φοβούμαι μη με φύγει το ρίμελ κι ηγίνουνε τα μάτια μου μουτζούρες!
- Χα χα χα! Τι λέει πάλι ο στόμας σου μπρε τζουτζέ; 
- Ωραία μάνα έχω, να με λέει έτσι! Δε φτάνει που κάνουμε τα μυαλά σου και μας τρέχεις πάλι, άντε! Πρόσεχε καλά καημένη μου, μη κάνεις πάλι καμιά παλαβομάρα γιατί δε σε κουβαλάω ποτέ πια! Και για να 'χουμε καλό ρώτημα, λογαριάζεις μήπως να κατουρηθείς σε κάνα μαγαζί; Αν είναι έτσι, ούτε σε ξέρω, ούτε με ξέρεις, τελεία και παύλα! 
Συμπεθέρα και νύφη έσκασαν στα γέλια. Έψαξε κι η Μαρίκα το μαντίλι της για να προλάβει το μακιγιάζ της.
- Σους μπρε! Γίνηκε ένα πράμα μια φορά και θα με το κοπανάς συνέχεια; Για καλό τα κάμουμε τζάνουμ, μεγάλη αμαρτία το κορίτσι! Ήρτε κι ο αδερφός της απ' τα καράβια το γιαβρί μου...
- Κανόνισε να τον κάνεις να φύγει με το επόμενο για να γλυτώσει, ε;
Έτσι, με γέλια κι αστεία έφτασαν στο σπιτάκι της Ευρύκλειας.
Μάνα, κόρη και γιος, βγήκαν χαρούμενοι να τους υποδεχτούν. Ανάσα ανακούφισης κι ελπίδας ήταν για εκείνες η επίσκεψή τους. Ο Ιάκωβος βγήκε πρώτος κι άνοιξε τις πίσω πόρτες για τις μητέρες. Ο σεβασμός προς τους μεγαλύτερους ήταν αρχή όλων τους. Ακολούθησε η μπροστινή για τη γυναίκα του. Το πρώτο που αντίκρισαν οι γειτόνισσες μετά τον ψηλό, λεβέντη άντρα, ήταν η κομψή γάμπα της Αγλαΐας ντυμένη με φίνα κάλτσα και γόβα δίχρωμη με λουράκι που αγκάλιαζε το λεπτό της αστράγαλο. 
- Μπα! Ποιοι είναι πάλι τούτοι; 
- Α! Να τες πάλι αυτές! Το ζευγάρι τι να τους είναι; Πλούσιοι φαίνονται κι αυτοί!
- Κοίτα αέρα που έχει η κοπέλα! Και τι ρούχα, τι παπούτσια!
- Χμμμ... Σάμπως να μοιάζει με την ψηλή την αδύνατη, κόρη της να είναι άραγε;
Η μυρωδιά του φαγητού που καιγόταν έκανε τη Μαρουλία να βάλει τη φωνή στην κόρη της κι η Παρασκευούλα πήρε τη σκούπα και βγήκε στο δρόμο, μη της ξεφύγει τίποτα. Οι υπόλοιπες κοντοστέκονταν στις πόρτες ψάχνοντας παρέα για κουτσομπολιό.
Αυτό το απόγευμα είχε μεγάλο ενδιαφέρον...




Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017

Είναι καλή τύχη για το κορίτσι


Η Ανθούλα σκούπιζε τα μάτια της που έτρεχαν δάκρυα απ' τα πολλά γέλια. Η ανάσα της κοβόταν και πνιγόταν με το νερό. 
- Μπα που άδικη ώρα να μη σ' έρτει! Χα χα χα! 
Η Αγλαΐα κι η Μαρίκα περιέγραφαν το πώς ξεκίνησαν όλα.
- Πού να φανταστώ καλέ θεία ότι θα ξημερωνόμουν κάτω, στην είσοδο; Να ξυπνήσω και να μην είναι ο άντρας μου στο σπίτι; Τρελάθηκα σ' ηλέγω, δεν ήξευρα ποιο δρόμο να πάρω να τόνε ψάξω!
- Τρελή, παλαβή! Ούλο τον κόσμο τα πάνου κάτου έφερες πάλι! Έχεις κάμει ένα σωρό, αμά τέτοιο πράμα μήτε που περίμενα! Χα χα χα!
- Εγώ λόγια πήγα να τον πάρω μπρε σεις, πού να ήξευρα το πώς θα έρτουνε τα πράματα για;
Ώρες χαχάνιζαν και περίμεναν τον Ιάκωβο για να συμπληρωθεί ο... θίασος. Αν η τόσο κωμική ιστορία παιζόταν σε θέατρο, θα έκανε δικαίως τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία. 
Αφού σηκώθηκε ξανά η γειτονιά από τα τρανταχτά τους γέλια, προσπάθησαν να σοβαρευτούν όσο μπορούσαν και ν' ασχοληθούν με τα παντρολογήματα της Θοδωρούλας. 
Η Σουλτάνα έβαλε το ένα χέρι στη μέση κι έτριψε τα τρία δάχτυλα του άλλου στον αέρα, κίνηση που δήλωνε λεφτά. 
- Απ' ούλες τις μεριές είναι τύχη καλή για το κορίτσι! Και παράδες καλοί θα βγάνει και παιδί μάλαμα είναι και την αγαπάει. Δε θα πάρει κάνα ρεμπεσκέ που μπορεί να τη γυαλίσει και να σκέφτεται πώς να στήσει το τσουκάλι της κάθε μέρα και πώς να κρύψει τη μιζέρια της!
Το βλέμμα της πέρασε φευγαλέα από την Ανθούλα που είχε καταπιεί τη γλώσσα της για πολλοστή φορά.
- Αφού δεν έχει κανένα στο νου τση, μη χάσει την τύχη την καλή, δίκιο έχεις συμπεθέρα μου...
- Να το σπρώξουμε το πράμα κομμάτι, να ησυχάσει κι η μαμά της, να διει κι αυτή μια ωραία ζωή. Ας τον κάμει στην αρχή νάζια, πιο πολύ θα τη θέλει αυτός. Το ζήτημα είναι με τοις γονιοί του τι θα γένει... Γιατί, να πούμε που το πρόβλημα είναι μόνο σ' αυτοί, σιάχνεται κάπως, αμά αφ' τη Μαρουλία που τον είχε βάλει στο μάτι κι ούλες τις άλλες για τις κόρες τους, ίσα με τις γριές και τοις γέροι, λόγο καλό δεν έχουνε για την κοπέλα. Και πες πες, ούλοι οι μαχαλάδες την κουσελεύουνε. Άμα το πεθερικό δε θέλει μια για νύφη, οι γειτόνοι φταίνε πάντα! Άμα λένε του κόσμου τα λόγια, ποια οικογένεια τη μπάζει στο σπίτι της; Σκέβου όμως να την παινεύουνε πώς καμαρώνει η φαμίλια και βγαίνει με το κεφάλι ψηλά, ε; Κι εγώ άμα δεν τις ήξευρα κι εσείς, το ίδιο θα κάναμε, κακά τα ψέματα... 
- Έτσι είναι, απάντησαν όλες ταυτόχρονα.  
- Πρέπει κάτι να γίνει για ν' αλλάξουμε τα μυαλά τους... Πρώτα της γειτονιάς, αυτό μας κόφτει...  
- Και σαν τι λέγεις να γίνει συμπεθέρα μου; Ηξεύρουμε καλά το πώς μας είδανε, σαν ξένο σώμα... Κι εμείς που είχαμε σιάξει τσι φαμίλιες μας καλά ήτονε, αλί απ' τσι λεύτερες... Μπρε καλά λένε παπούτσι αφ' τον τόπο σου...
- Και πού να βρεθεί καλέ μαμά; Είδες πολλούς δικούς μας να παντρεύονται μεταξύ τους τα τελευταία χρόνια; Οι περισσότεροι νέοι τση Σμύρνης είναι έστω και με το λόγο πιασμένοι! Άξιοι και δουλευτάδες δε τσ' αφήνουνε! Κι ο Μίλτος που είναι από δω κι έχει μέλλον, ανάρπαστος γαμπρός είναι κι όλες τον λιμπίζονται... 
- Σωστά τα λέγεις  Αγλαΐτσα μου. Η κάθε μάνα τον καλύτερο θέλει για την κόρη της, καμιά σ' ούλο το ντουνιά δεν υπάρχει που να ζητάει να κακοπέσει το παιδί της... Αμά, κάτι θα σκεφτούμε, δε μπορεί να μείκει έτσι η κατάσταση...

Ποτέ δεν έκανε λάθος η Σουλτάνα στις εκτιμήσεις και τις ιδέες της.
Μια νύχτα δύσκολη πέρασε στριφογυρίζοντας στο κρεβάτι ώσπου να βολέψει το γόνατό της που την πονούσε και πριν ξημερώσει σηκώθηκε να βάλει ζεστές κομπρέσες για να ανακουφιστεί λιγάκι. Ο ύπνος δεν την έπαιρνε περισσότερο από μισή ώρα κι έτσι έψησε τον πρώτο καφέ της ημέρας. Έβρασε νερό στο κατσαρόλι και βούτηξε το χοντρό πεσκίρι να ζεσταθεί καλά. Με δυο πιρούνια το έπιασε και το ακούμπησε στο τρυπητό να στραγγίσει πριν το βρέξει με οινόπνευμα και το βάλει στο πονεμένο της πόδι.
Μετά από αρκετά <<ωχ ωχ ωχ!>> ήπιε την πρώτη γουλιά απ' το καφεδάκι. Βαρύ γλυκό τον έπιναν οι Σμυρνιές, με λιγότερη ζάχαρη οι Πολίτισσες αλλά σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να τους πικρίζει στο στόμα. Νόμος απαράβατος! 
<<Πώς το καταπίνουνε μερικοί άντρηδοι έτσι δηλητήριο; Πα πα πα!>>
Οι σκέψεις της ήταν στη Θοδωρούλα. Αν λένε για κάποιους ότι έχουν πείσμα και γνώμη δεν αλλάζουν με τίποτα, ο,τι κι αν τους πεις, τότε πώς αλλάζεις τη γνώμη τόσων ανθρώπων; Εκεί έπρεπε να εστιάσουν για να λήξει το θέμα μια και καλή.
<<Άμα δεν ήτονε ο Μίλτος για ο Λάκης που λέει ο λόγος, κάποιος άλλος θα βρισκότανε... Κι από άλλο μέρος ακόμα, μακριά απ' εκεί, πάλι δε θα ρωτάγανε να μάθουνε τι σόι πράμα είναι εκείνη; Αφού έτσι γίνεται πάντα, καφενέ για καφενέ δεν αφήνουνε που να μην αρωτήξουνε για την καθεμιά... Και τους μαχαλάδες ούλους γύρα φέρνουνε και χαρά σ' αυτήνε που έχει καλό όνομα...>>
Άναψε τσιγάρο και βόλεψε καλύτερα το τεντωμένο πόδι της στην καρέκλα. Η εικόνα από τη γειτονιά τους ερχόταν συνέχεια μπροστά της, σκεπτόμενη και την Αστερόπη με το Βλάση και την καλή τους καρδιά. Χρυσοί άνθρωποι. 
<< Τοις αγαπάνε και τοις σέβουνται ούλοι εκεί πέρα κι εκείνη ξεύρει να τοις κλείνει τα στόματα με τον τρόπο της... Μια φαμίλια ανάμεσα σε τόσες όμως... Μπρε πώς κοιτάνε κι εκεινής τις πάστρες! Να τη λέγαμε μπα και μιλήσει τη μαμά του Μίλτου, αμά και πάλι τι θα καταφέρουμε; Μια τρύπα στο νερό, αυτό! Χώρια που θα θεριέψουνε τα στόματα άμα και πει καμιά κουβέντα αυτή... Μπα, δεν είναι σωστό, πιο χειρότερα θα γένουνε και θα πάει τσάμπα τόσος κόπος που έκαμα... >> 
Αφού βεβαιώθηκε πως έσβησε καλά το τσιγάρο της, άλλαξε πάλι την κομπρέσα. Φοβόταν μην αρπάξει φωτιά. 
<< Έρμη Ευρύκλεια τι τράβηξες και τραβάς κι εσύ στη ζωή σου... Πόσο αγώνα και τυράννια... Να σιάξεις την παράγκα για να χώσετε τα κεφάλια σας, να τρέχεις ούλη τη μέρα εδώ κι εκεί για να μαζώξεις δυο παράδες, χώρια τα ξενύχτια με τοις αρρώστοι... Η καλύτερη είσαι κι ας έζησες πτωχικά πάντα... Και τι παραπάνω έχουνε οι άλλες δηλαδή που θα σας πιάσουνε στη γλώσσα τους; Σιγά τις γυναίκες, που οι ρόμπες τους στάζουνε λάδια και σάλτσες! Έτσι αναμαλλιασμένες και βρόμικες απ' το νεροχύτη βγαίνουνε όξω, μη και τις ξεφύγει τίποτα... Τη Μαρίκα κοντέψανε να τη φάνε με τα μάτια τους που μπήκε στο σπιτάκι σας... Αρχόντισσα συμπεθέρα μου, σαν βρεθήκαμε πώς...>>
Τραντάχτηκε σύγκορμη η Σουλτάνα! Ξέχασε και το γόνατο και την αϋπνία και όλα!
<<Κοίτα μπρε που με ήρτε η ιδέα! Άμα δε σας λωλάνω εγώ, τη μύτη να με τρυπήσετε!>> 

Δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει απαρατήρητη η Μαρίκα.
Ψηλή, κομψή, ντυμένη πάντα με την τελευταία λέξη της μόδας, ήταν καμάρι όποιου περπατούσε δίπλα της. Είχε έναν αέρα αρχοντιάς και υπόληψης που την έκαναν να ξεχωρίζει. Όλο το σόι τους θεωρούσε τιμή την κάθε της επίσκεψη στα σπίτια τους. Κι η Σουλτάνα ήταν περήφανη για το συμπεθεριό περιωπής επειδή κι ο άντρας της δεν υστερούσε. Μορφωμένος, άρχοντας, με σπουδές πολλές και γλώσσες, δουλειά αξιοπρεπέστατη σε μεγάλη εταιρία και κοσμογυρισμένος. Αλλά τις γυναίκες πάντα παρατηρούσαν και σχολίαζαν πιο πολύ, μ' εκείνες κυκλοφορούσες περισσότερο. Στις αγορές το χάζι, στις μοδίστρες, στα ψώνια, στους καφέδες, στις βίζιτες. 
Αλλά κι ο γιος με τη νύφη της δεν πήγαιναν πίσω! Δακτυλοδεικτούμενος ο Ιάκωβος, καλοαναθρεμμένος και σπουδασμένος με τόσο καλή δουλειά, που είχε επαφές με πολύ καλό και πλούσιο κόσμο. Κι η Αγλαΐα ίδια η μαμά της και στις χάρες και στην εμφάνιση. Αυτούς έπρεπε να μοστράρει στης Ευρύκλειας για ν' αρχίσουν να τους βλέπουν με άλλο μάτι. Κι η Αστερόπη με το Βλάση πριν μπαρκάρει, θα φρόντιζαν να τους ενημερώσουν όλους. Πώς τη ρώτησε η πιο θαρρετή κουτσομπόλα << Ποιες ήταν αυτές που ήρθανε στο σπίτι τους;>> και την ξεζούμισε μέχρι να μάθει τα πάντα για να τα μεταφέρει και στις άλλες, έτσι θα προχωρούσαν. Γιατί μια - δυο επισκέψεις τις ξεχνάς με τον καιρό αφού ικανοποιήσεις την περιέργειά σου, τις απανωτές όμως όχι. Γιατί θα μείνεις ακίνητη να παρατηρείς τα πάντα, κυρίως αν τα πρόσωπα είναι ανώτερα από σένα. Και πάλι εδώ και δες τι φοράνε κι από πού κι ως πού και πάει λέγοντας...
<< Έτσι και μυριστούνε κάνα πολύ καλό προξενιό για τη Θοδωρούλα και κάνα γαμπρό παραλή για τις δικές τους κόρες, έχει να γένει! Καταγής θα πέσουνε να τους φιλούνε τα πόδια! Χα χα χα!>> 


Χαράς ευαγγέλια στο σπίτι της Ευρύκλειας!
Ο γιος της ο Χαρίσης, γύρισε από τα μακρινά ταξίδια, κάνοντάς τους έκπληξη, βρίσκοντας και τις δυο ανασκουμπωμένες στην κουζίνα.
Η μάνα με τα μανίκια σηκωμένα ετοίμαζε σταφιδόψωμα, φέρνοντας γύρα το απαλό ζυμάρι στην πήλινη λεκάνη.
Η Θοδωρούλα έριχνε τις αλευρωμένες σταφίδες, όταν άκουσαν τη φωνή του ταυτόχρονα με τα δυνατά χτυπήματα στην αυλόπορτα. Με τα χέρια να μυρίζουν κανέλα και μοσχοκάρφι έτρεξε η μάνα πίσω απ' την κόρη με την καρδιά να χτυπάει τρελά. 
- Γιε μου, γιαβρί μου! Καλώς ήρτες πασά μου! Πώς κι αυτό το ξαφνικό; Τι χαρά μ΄ήδωκες! 
- Καλώς σας βρήκα μάνα!
 Η Θοδωρούλα έκλαιγε από συγκίνηση κι εκείνη, που είχε να δει τον αδερφό της σχεδόν δυο χρόνια.
- Αδερφούλα μου! 
Οι γειτόνισσες έκαναν χάζι από τα παράθυρα και τις πόρτες. Οι χαρούμενες φωνές και τα γέλια τους συνεχίστηκαν και μέσα στο σπίτι. 
- Λεβέντη μου! Πώς σ΄ηπεριμέναμε να ήξευρες! Κρέας θα ψήσουμε σήμερις, όχι τ' αυγά με τσι πατάτες κόρη μου!
- Ο,τι και να φάω αφ΄τα χεράκια σου μάνα, είναι το πιο νόστιμο του κόσμου ούλου! 
- Αχ! Τι παιδί ήκαμα! Να πλάσει τα ψωμάκια η αδερφή σου και να τα τρέξει στο φούρνο. Θα ψήσω εγώ τα καφεδάκια μας!
Μέχρι να πάει και να γυρίσει η Θοδωρούλα, ρώτησε τη μάνα αν υπάρχει κάτι ευχάριστο. Η Ευρύκλεια αισθάνθηκε άβολα, γιατί δεν ήξερε από πού να ξεκινήσει και πού να καταλήξει. Από τη γειτονιά που την είχε πιάσει στη γλώσσα της ή από τα δυο παλικάρια που μάλωναν για εκείνη... 

- Μάνα δε μ΄έχεις νέα καλά! Πίσω αφ' τσι πλάτες μας τέτοια πράματα και να μη με γράψεις δυο λόγια να ξεύρω τι γίνεται στο σπίτι μου; Και πώς την ήπιασε ο κόσμος στον στόμα του; Το πράμα αυτό είναι ντροπή μεγάλη για ένα κορίτσι τση παντρειάς! Τσι μπουγάδες σας κοιτάζουνε και πόσο νερό ρίχνετε στην αυλή κι ηκατηγοράνε την αδερφή μου λέγεις; Βρόμικες άμα ήσαστε θα τα παγαίνατε μέλι - γάλα; Δε στέκουνε αυτά τα πράματα! Και τι πάει να πει η Σμυρνιά κι η Σμυρνιά κι ηφτύνουνε τον κόρφο τους και κλείνουνε τα παραθύρια; Τι δικαιώματα έδωκε και τα κάμουν αυτά; Οι κόρες τους καλύτερες είναι;
- Αχ! Τι λες παιδάκι μου; Σάματις δεν τα ήξευρα ούλα τους τα καμώματα; Λόγο κακό μπορεί να μην ήκουσες αφ' τον στόμα μου ποτές, μα θαρρείς που δεν είχα μάτια κι αυτιά ούλα μου τα χρόνια; Και τσι γύρες των κοριτσιών τους ήβλεπα και τα κουνήματα κι ούλα... Η Θοδωρούλα ηγυάλισε σ' ούλα τα σερνικά και την ηπαίρνανε το κατόπι, αμά αυτό το καημένο με το κεφάλι κάτω είναι πάντα. Ο,τι πεις εσύ μαμά κι ο,τι θες εσύ μαμά είναι... 
Σηκώθηκε και πήγε στην κουζίνα γιατί είχε και την έννοια του φαγητού. Ένα τρυφερό αρνίσιο μπούτι κομμένο είχε τσιγαρίσει με σκόρδο και κρεμμύδι η Θοδωρούλα που πήγε τρέχοντας από το φούρνο στο χασάπη. Όσο ρόδιζε, ετοίμασε τη ντομάτα για να το κάνουν κοκκινιστό με μπόλικη κανέλα, μπαχάρι και μοσχοκάρφια. Θα το συνόδευαν με πατάτες τηγανητές και σαλάτα. Είχαν ακόμα κι απ΄τα φιλέματα της Σουλτάνας και της Μαρίκας, τυρί, σαλάμι και σουτζούκι. 
- Καλά που ψήνουμε το αρνάκι κι ηγίνεται γλήγορα κόρη μου! Θα πάρω τσι πατετούλες να τσ' ηκόβω μέσα όσο τα λέμε με τον αδερφό σου. Ρίξε τη σάρτσα κι όσο να γίνει το φαγάκι έλα κι εσύ να ιδούμε τι ωραία πράματα σ' ήφερε! 
- Ναι μαμά! 
Η μια βαλίτσα του είχε κλείσει με το ζόρι. Σε λίγο με φωνές χαράς γέμισε το δωμάτιο πολύχρωμα υφάσματα, σεντόνια, εσάρπες, ζακέτες, τσαντάκια και φακελάκια με νάιλον κάλτσες. Διάσπαρτα έβρισκες μικρά μπουκαλάκια με φίνο άρωμα.
- Γιατί τόσα πολλά πράματα Χαρίση μου; Ηξόδεψες ούλοι τσι παράδες σου, αμαρτία είναι...
- Τι λες Θοδωρούλα μου; Μια αδερφούλα σ' έχω κι όσα να σου κάμω λίγα είναι. Και για σένα μάνα το ίδιο! Να τα φοράτε και να τα χαιρόσαστε! Κι όσο για τις παράδες μη σας νοιάζει, έχω, παραπάνω τσι δούλευα. Τόσα εδώ, τόσα εκεί, και τα άλλα στη μπάντα.
Αγκαλιάστηκαν κι οι τρεις κι έκλαιγαν με την καλοσύνη του. 
Το τραπέζι στρώθηκε κι απόλαυσαν το νόστιμο φαγητό με τους μεζέδες απ΄τα μέρη τους. Ο Χαρίσης τσούγκρισε το ποτήρι του στην υγειά των γυναικών που τις φίλεψαν με τόσα καλούδια κι όταν σερβιρίστηκε η φρέσκια λεμονάδα για τη χώνεψη, η κουβέντα για τα στόματα της γειτονιάς φούντωσε πάλι.
- Μπρε κάτι πράματα... Να 'ναι καλά κι η Αστερόπη κι ο Βλάσης που τσι έχετε παρηγοριά.
Ευρύκλεια και Θοδωρούλα συμφώνησαν και ξέσπασαν ξαφνικά σε γέλια σκουντώντας η μια την άλλη. 
- Θα σ' ειπούμε και για την άλλη βοήθεια γιόκα μου ν' ανοίξει η ψυχούλα σου που σ' ηστεναχωρέσαμε με το έμπα σου! 
- Να λωλαθείς αδερφέ μου! Γιατί δεν είναι μοναχά τα φιλέματα και τα δώρα τους, ήκαμαν κι άλλα! 
Τα έπιασαν απ΄την αρχή. Και τα τριαντάφυλλα και τα ραβασάκια κι η μάνα με τη σκούπα στην εξώπορτα. Μέχρι εκεί όλα φυσιολογικά. Άντε κι η Αστερόπη που πήγε ως το σχολείο να δει ποιος λεβέντης την περίμενε. Όταν έφτασαν στην αρχική κίνηση της Σουλτάνας να επέμβει για να μάθει τους σκοπούς του Μίλτου τις άκουγε σοβαρός. Σε λίγο η κατάσταση έγινε ανεξέλεγκτη. 
Είδε κι έπαθε να συνέρθει ο Χαρίσης που έπεσε ανάσκελα στο ντιβάνι και κρατούσε το στομάχι του από τα πολλά γέλια. 
- Άλλοι να μου τα ήλεγαν δε θα τσι πίστευα! 
Κι όσο περνούσε η ώρα συμπληρώνοντας  όλο και κάτι από τα γεγονότα, τόσο δυνάμωναν τα γέλια που τράνταζαν τη γειτονιά. Κι οι φαρμακόγλωσσες κάθονταν στα καρφιά από περιέργεια για το τι έλεγε ο ταξιδιάρης.
<<Άκου τι γίνεται! Μα τι λένε πια και σηκώσανε τον κόσμο;>>
<< Τίποτα ιστορίες απ΄τα λιμάνια θα τους λέει ο μικρός...>>
<<Μμμμ... Κι άλλο που δε θέλει η Σμυρνιά, να μαθαίνει σχέδια πρόστυχα να τα κάνει κι αυτή!>>

Έμειναν εκεί, στα παράθυρα και τις εξώπορτες, ως την ώρα που τα αδέρφια βγήκαν για βραδινό περίπατο, παίρνοντας μαζί τους και την Αστερόπη με το γιο της.