Ο λόγος, δεν ανοίγει τρούπα για!

- Να έρθεις θεία κι εσύ, που θα κόψουμε την πίτα στο σύλλογο. Πάμε όλοι, οικογενειακώς. Η Χαρίκλεια έχει πολύ καιρό να ΄ρθει κι η Βούλα το ίδιο, ευκαιρία είναι για! 

Βούλα και Χαρίκλεια, κατάπιαν τη γλώσσα τους φανερά συγχυσμένες. Το μάτι της Κούλας, έπιασε στον αέρα το πρόβλημα.

- Μπρε Ζαφειρούλα, καλά εμείς που 'χουμε πάρει μια ηλικία, σεις μικρότερες βέβαια. Αμά το κορίτσι, τι δουλειά έχει με τις μεγάλοι αθρώποι, με λες; Ένα περίπατο να πάει, με τις φιληνάδες της, να χαρεί κομμάτι. Απ΄τα προχτές  που 'μαι εδώ δεν εβγήκε μήτε στην πόρτα! Χαρικλάκι, πες με, άδικο έχω;

- Δίκιο έχεις θεία, αμά στην αδερφή μου πες τα, μόνο το ράσο τήνε λείπει τη Βουλίτσα, καλογριά κατήντησε πια! 

Απέφυγε να κοιτάξει την αδερφή της που έσταζε δηλητήριο. Η Ζαφείρα, ένιωθε παγιδευμένη κι αυτό καθόλου δεν της άρεσε.

Η Κούλα, βόλεψε καλύτερα την πλάτη της στον καναπέ και ίσιωσε την καινούργια της μπλούζα και την εσάρπα. Λυπόταν το κορίτσι, έτσι που το έβλεπε κάπως αδύνατο και με τα μάτια μια γελαστά και μια θλιμμένα. Μα πιο πολύ, λυπόταν τη Χαρίκλεια, που αν και δεν ήξερε ακριβώς τι συνέβαινε, καταλάβαινε ότι ήταν στη μέση. Ότι η μικρή ήταν ερωτευμένη, δεν χωρούσε αμφιβολία. Ότι η μάνα της ήταν αντίθετη, ήταν ολοφάνερο. Η Χαρίκλεια, ήταν με το μέρος της Βούλας κι αντίθετη στο θέλημα της αδερφής της. Κάπως έτσι πρέπει να είχαν τα πράγματα. Συνηθισμένα κι αναπόφευκτα.  Αχ! Ποια μάνα που έχει κορίτσι, δεν περνάει τα ίδια βάσανα; Και ποιο κορίτσι συμφωνεί με τα θέλω της μάνας; Κανένα...

- Πολύ με αρέσει η εσάρπα μπρε Χαρικλάκι, θα τήνε φοράω για καλή βέβαια. Αμά και η μπλούζα Ζαφειρούλα μου, ζεστή και απαλή, έκτακτη είναι! Σας ευχαριστώ κοκόνες μου, να 'σαστε καλά, πολύ με φχαριστήσατε με τα ωραία σας τα δώρα! Και του χρόνου με υγεία και όλου του κόσμου τις χαρές στα σπίτια σας! Καλή πρόοδο στα παιδιά και μια καλή τύχη στο κορίτσι!

- Κι εσύ να 'σαι καλά θεία! Και τα δικά σου τα δώρα μας ευχαρίστησαν πολύ! Θα φοράμε τις ρόμπες και θα καμαρώνουμε! 

- Εσένα Βουλίτσα μου, δε με είπες, σε άρεσε το δώρο μου;

- Πάρα πολύ θεία, τόσο ωραίο νυχτικό και παντοφλίτσες, είναι δυνατόν να μη μου άρεσε; Σ' ευχαριστώ πολύ και πάλι! 

- Να 'σαι καλά παιδάκι μου, άντε μπρε, σύντομα να σε φέρω και τα νυφικά σου! Τύχη χρυσή να 'χεις και σε το λέω απέ τα τώρα, νυχτικά, ρόμπες και τα πασούμια, από μένανε θα είναι! Ζαφειρούλα, μια καλή τύχη στο κορίτσι μας, αυτό να παρακαλάς!

- Αυτό παρακαλάω θεία. Οι καλές οι τύχες, δεν βρίσκονται εύκολα και το κορίτσι πρέπει να κρατάει ψηλά το όνομά του. Άμα πιάνει τα πολλά γυριολιά, κακό όνομα βγάνει. Η μεγαλύτερη προίκα της, είναι η τιμή της.

- Φυσικά, έτσι όπως τα λες είναι! Δε πα να 'χει η κοπέλα όλα τα πλούτη του κόσμου, άμα δεν έχει όνομα καλό, η πιο φτωχιά γένεται. Κι όταν λέω φτωχιά, δεν βάζω μόνο τις παράδες. Φτωχιά στην υπόληψη!  Όλα χρειάζουνται κόρη μου, αμά με μέτρο βέβαια. Και το σεργιάνι και το κορτάρισμα και όλα. Άμα η φύση προστάζει την καρδιά να πεταρίσει, ποιος τήνε βαστάει για;

- Ναι, αμά τα πολλά κοιτάγματα και τα κόρτε* φέρνουνε και τ' άλλα θεία! Καλύτερα να φυλάμε τα ρούχα μας, όσο μπορούμε. 

Η συζήτηση, είχε πάρει άλλη τροπή χάρη στην έξυπνη θεία, που σκόπιμα προσπαθούσε να μαλακώσει κάπως τη Ζαφείρα. Ήπιε μια γουλιά καφέ και συνέχισε χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής της, ίσα να την ακούνε μόνο οι δυο αδερφές. Η Βούλα, ήταν στην κουζίνα και συμμάζευε.

- Σους μπρε, τι με λες τώρα κι εσύ! Η κάθε κοπέλα άμα τα 'χει τα μυαλά στη θέση της, φόβο δεν έχει! Ο λόγος, δεν ανοίγει τρούπα για! Κι εσύ με το συχωρεμένο, τα ξέχασες τι έρωτα είχατε; Και ραντεβουδάκια βγαίνατε και καντάδες σ' έκανε, αμά απέ τη μέση και κάτου δε σε ήξερε! Κι αυτό, όχι επειδής δεν ήθελε το κοκό, ποιος άντρας δεν το θέλει, αμά είδε με τι κοπέλα είχε να κάνει. Γι' αυτό γένηκαν μάνι μάνι τα στεφανώματα, δεν κρατιότανε για πολύ τέτοιος έρωτας! Και πέρασες ζωή χαρισάμενη απ' όλες τις απόψεις, άλλο που τόνε πήρε ο Θεός τόσο νέο. Έμεικες κι εσύ νέα κοπέλα με τα παιδιά μονάχη, τόνε τίμησες όμως και με το παραπάνω κόρη μου. Να σε πω και κάτι, άμα παντρέψεις με το καλό τη Βουλίτσα, να φκιάξεις ξανά τη ζωή σου κι εσύ. Καλώς έκαμες και δεν έμπασες άλλονε άντρα με το κοριτσάκι στο σπίτι, ξέρεις πόσα γένουνται; Α πα πα πα!

- Τι λες καλέ θεία, μήτε που πέρασε τέτοιο πράμα απ' το μυαλό μου. Παντρεύτηκα, τον έχασα, τώρα η έγνοια μου είναι το κορίτσι να αποκατασταθεί. Τα αγόρια, μωρά είναι ακόμα.

- Δόξα τω Θεώ, έχεις πολύ καλή κόρη, όμορφη, σπουδαγμένη, έτσι και βγει παραέξω, δε θα προλαβαίνει να μετρά τις καλοί γαμπροί! 

Ζαφειρούλα, άκου με και μένα παιδάκι μου, μη το έχεις κλεισμένο το παιδί στο σπίτι, να φυλάγεις την τιμή του. Μια γνωστή μου, σαν κι εσένα ήτουνε. Μη αυτό και μη εκείνο και άστες τις άλλες στις βολτέτζες που θα βγάλουνε κακό όνομα κι όλο μέσα τήνε είχε. Μόνο τις Κυριακάδες και τις εορτές στην εκκλησία και κάνα περίπατο, αμά μονάχα μαζί με τις γονιοί της. Και τώρα η κόρη της, μη τη διεις καλύτερα πως γένηκε το κακόμοιρο. Ένα δράμα είναι! Έμεικε σαν το φυτό, πέντε λόγια τη μέρα κι αυτά με το ζόρι να την πάρεις, υποφέρει απέ νευρολογικά. Και ξέρεις τι με είπε; Καλύτερα να ήτουνε κομματάκι σουρτούκω με δεμένο καλά το ζωνάρι της και να 'χε την υγειά της, παρά που πίνει μια φούχτα χάπια τη μέρα και κατέστρεψε τη ζωή της. Άμα έβγαινε κομμάτι, όπως οι πιο πολλές κοπέλες, όλο και κάποιονα θα τύλιγε, όλες οι φιληνάδες της που τις κατηγορούσε, παντρευτήκανε. Τώρα η μάνα τραβάει τα μαλλιά της κι ο καημένος ο άντρας της, απέ νοικοκύρης πρώτος που ήτουνε, γένηκε ένα ράκος, όλη μέρα πίνει και στενάζει. Κι απέ το βαθύ το αχ που βγάνουνε τα φυλλοκάρδια του, ραγίζει όλος ο μαχαλάς... 

- Προς Θεού, μη και σε ξεφύγει τίποτα στην αδερφή μου θεία, θα με σκοτώσει. 

- Μα τι λες μπρε παιδάκι μου, μωρό είμαι για; Μα να σε βάνει να τη φυλάγεις μη και ξεμυτίσει; Άκου να σε πω κάτι, το θέμα είναι ότι έτσι, τα κάνει τα πράματα χειρότερα. Το απαγορευμένο, σε τραβάει πιο πολύ να το ζήσεις. Και τότες και ψέματα θα πεις και ό,τι σε περνάει απ' το χέρι θα κάνεις, για να τρέξεις σε κείνονα. Θυμούμαι τα δικά σου τότες, που οι γονιοί σου δε θέλανε ούτε ν' ακούσουνε για κείνο το παιδί. Η μαμά σου η σχωρεμένη με τα ΄χε πει, με το δάκρυ ποτάμι να τρέχει.

Ο μπαμπάς σου έκανε τα πάντα για να τόνε διώξει, αμά μόνο στο πρώτο πατιρντί που γένηκε σε είπε που έξω δε θα ξαναβγείς. Μετά, μαλάκωσε κομμάτι που ξενιτεύτηκε αυτός. Και να σε πω, καλύτερα που ήρτανε τα πράματα έτσι. Άμα σ' αγαπούσε αληθινά, θα σ' έδινε σημεία ζωής, εδώ είμαι και σε περιμένω να σε στεφανώσω! Που σου 'πε η μάνα του πως δε σε ξεχνάει και σ' αγαπάει και τέτοια, τρίχες κατσαρές ήτουνε. Που εσύ τήνε πίστεψες και καθόσουνα να τόνε περιμένεις κι έδιωξες τόσες τύχες. Δε σε άξιζε Χαρικλάκι μου, σκέψου το και θα διεις που έχω δίκιο. Η αληθινή αγάπη παιδάκι   μου, όλα τα εμπόδια τα γκρεμίζει, έχουμε πολλά παραδείγματα.

Αναστέναξε η Χαρίκλεια από τον πόνο που της προκάλεσε η αλήθεια. Η αλήθεια, που ήταν βαθιά κρυμμένη στην άκρη του μυαλού της και δεν τολμούσε να βγει. Γιατί εκείνη, δεν την άφηνε...

- Εδώ που τα λέμε, συμφωνείς κι εσύ, έχει κι ένα δίκιο η Ζαφείρα για! Σε λέει κι εγώ ερωτεύτηκα και με στεφάνωσε με δόξα και τιμή. Αμά, τουλάχιστον ξέραμε ποιος είναι, έπεσα και σε τόσο καλό άθρωπο κι όλα με ήρτανε καλά.

Μακάρι να είναι έτσι όπως τα λέει. Και λεβέντης και καλός και με παράδες και να την αγαπάει. Τι καλύτερο μπρε κόρη μου για το κορίτσι; Κι εσύ και ο συχωρεμένος ο μπαμπάς της κι η μαμά της, στα πούπουλα τήνε είχατε, τη μοσχομεγαλώσατε και τήνε έχετε και ζει σαν τη βασιλοπούλα. Φόβος και τρόμος είναι, μη κακοπέσει σε κάνα ομορφονιό που δεν αξίζει. Έρωτας; Το καλύτερο, ποιος λέει όχι; Αμά ν΄αξίζει και τον κόπο για, με τον ξερό έρωτα ζεις; Δεν ζεις! Ο άνθρωπος, πρέπει να ΄ναι καλός και τίμιος, να πεις χαλάλι του! Τόνε βλέπεις και πέφτεις ξερή και λες τόνε θέλω, απέ κει και πέρα όμως τι γένεται; 

Αμά, διε κι ο άλλος απέ την Αθήνα, μήτε γράμμα, μήτε γραφή. Όλες έχετε τα δίκια σας, αμά να σε πω, πάλι καλά να λες που δεν τήνε ζορίζει να πάρει κάποιονα απ' αυτούς που την προξενεύουνε. Εδώ, την λέω και μπράβο την αδερφή σου!

- Ναι, θεία, να είμαστε και δίκαιες. Μπορεί να την λέει που κλωτσάει τις τύχες τις καλές, αμά δεν τήνε πίεσε ούτε μια φορά, ακόμα και στα άσχημα μαλώματα. Το θέμα είναι όμως, ότι ο καιρός περνάει και είμαστε με τα χέρια δεμένα. Η Βούλα πεθαίνει για το Σωκράτη, το ίδιο κι αυτός, αλλά που θα πάει αυτό; Αχ καλέ θεία, δεν ξέρεις πόσο καλό μ' έκανες που μιλήσαμε, ξέρεις τι είναι να πνίγομαι και να μη μπορώ ν' ανοίξω το στόμα μου πουθενά και σε κανένανε; Κι εσύ θες καλά και σώνει να φύγεις, γιατί δεν κάθεσαι λίγες μέρες ακόμα για; Μετά από της Ζαφείρας, έλα να μείκεις κομμάτι και σε μένα! Μη με λες όχι, υποχρεώσεις δεν έχεις, θα γράψω στα παιδιά σου να μην ανησυχούνε, όχι θα πούνε τα ξαδέρφια μου;

- Με το πες πες, τήνε έπεισε τη θεία της τελικά! Δεν την είπε που κάλεσε το Σωκράτη στο σπίτι της και τα μιλήσανε, τα πάνω πάνω μόνο την είπε. 

- Καλά ήκαμε, έτσι κι άνοιγε το στόμα τση η θεία, μαύρη τση μοίρα! Όσο και καλή να ήτουνε, ποτές δεν ηξεύρεις τι ηγίνεται κι εκείνη ήτουνε μπλεγμένη πολύ άσκημα!

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα... 

Παρακαλούσε η Χαρίκλεια, να έρθουν όλα βολικά, να είναι οι τελευταίες λαχτάρες που περνούσε. Καλός και ειλικρινής φαινόταν, όμως αν δε μάθαιναν για να μπορέσουν να τα διασταυρώσουν, δε μπορούσαν να προχωρήσουν. 

Κι αυτός ο άνθρωπος, γιατί δεν είχε στείλει ακόμα το γράμμα; Τόση λαχτάρα για ένα γράμμα... Ακόμα μια φορά, πέθαινε για λίγες λέξεις, όπως τότε, με τον έρωτά της... 

- Βοήθησέ μας Θεέ μου! Δώσε του φώτιση, να στείλει δυο αράδες μόνο, να ξέρουμε τι θα κάνουμε. Αύριο, θα τρέξει πάλι κοντά του, κάθε μέρα τον αγαπάει όλο και πιο πολύ.

Κάνε να δοθεί ένα τέλος, έχω αρχίσει να φοβάμαι, αυτή η σιωπή με πεθαίνει. Εμένα περισσότερο από τη μάνα της. Εκείνη τη μάλωσε, την έκλεισε στο σπίτι και ησύχασε, έτσι πιστεύει βέβαια και απλά περιμένει να μάθει.

Εγώ, τι να πω; Μεσολαβώ και γίνομαι η χειρότερη ψεύτρα, παρά το θέλημά σου, δε μπορώ ν΄αντισταθώ στην τόση αγάπη της. 

Μπροστά στο αναμμένο καντήλι, άφησε τα δάκρυά της να κυλήσουν και τις εικόνες ν΄ακούσουν τον πόνο της. Πονούσε πολύ, η καρδιά της σχιζόταν στα δύο από τη μεγάλη αγάπη της στη Βούλα, που τη μεγάλωσε σαν δικό της παιδί. Την έπιασε στα χέρια της, λίγων μόλις λεπτών λεχουδάκι, ήταν η παρηγοριά της, η μόνη έννοια που αποσπούσε το μυαλό της από το χαμένο της έρωτα.

Μαζί της χαιρόταν, μαζί της έκλαιγε, ξενυχτούσε στο προσκεφάλι της όταν ψηνόταν στον πυρετό, πλάι  στη μητέρα της. Από το χεράκι την κρατούσε την πρώτη μέρα που πήγε στο σχολείο, εκείνη τη διάβαζε, εκείνη την έβαλε στο μαγικό κόσμο της μουσικής, Αν η Ζαφείρα την αγαπούσε πολύ σα μάνα της που ήταν, η Χαρίκλεια τη λάτρευε. Την καρδιά της θα έβγαζε να της δώσει αν έτσι ένιωθε ότι έπρεπε να κάνει.

Κοίταξε τη φωτογραφία της στο κομοδίνο και χαμογέλασε. Ήταν τη μέρα που πήρε το δίπλωμά της στα Γαλλικά και την είχαν γεμίσει λουλούδια. Στο μικρό τραπεζάκι απέναντι, δίπλα στην πολυθρόνα, είχε τις φωτογραφίες των αδερφών της. Εκεί έβαζε και της Βούλας, για να μη δίνει δικαιώματα ότι τα ξεχωρίζει. Τα βράδια όμως, την έπαιρνε δίπλα της, για να βλέπει το χαμόγελό της πριν κοιμηθεί και το πρωί όταν ξυπνήσει.

Σταύρωσε το μαξιλάρι της, έκλεισε το πορτατίφ, τα βλέφαρά της όμως δε σκόπευαν να κλείσουν...

Κόρτε - Φλερτ