Τι ξέρετε από κυρίες καθώς πρέπει...

Το καλό κι ακριβό ρεστοράν του Συντάγματος, της άνοιξε την όρεξη για σεργιάνι στο Κολωνάκι. 

- Εδώ θα με φέρνεις να τρώμε Μάνθο μου και μετά θα βλέπω τις βιτρίνες και θα διαλέγω ρούχα!

- Δεν είναι αυτά για μας Θανασούλα μου, πλούσιοι είμαστε; Για μια φορά φάγαμε και ήπιαμε εδώ κι είδες πόσα πλέρωσα... Και να πεις που ήτανε μεγάλες οι μερίδες του; Δε χόρτασα να σου πω, ανάλογα τα λεφτά έπρεπε να είμαστε φουσκωμένοι... 

- Θανασούλα δε θα με λες πια ούτε εσύ ούτε κανένας άλλος, Αθανασία είμαι! Κι όσο για τα φαγιά που λες, οι αθρώποι του καλού κόσμου δεν τρώνε σαν τα ζώα, ούτε όπως στα κουτούκια που πάει ο μπάρμπας σου με τη γυναίκα του! Μια χαρά ήτανε το φαΐ, όσο έπρεπε! Κι εδώ πολύ μου άρεσε, άλλος κόσμος, αριστοκρατικός, με το κρασί από μπουκάλι κι όχι από το βαρέλι! Κι αυτό το φόρεμα το εμπριμέ θα μου πηγαίνει και  θα το πάρω!

- Χα χα χα! Ένα βδομαδιάτικο δε φτάνει για δαύτο, είδες πόσο έχει;

- Αφού είναι από το εξωτερικό, είναι το καλύτερο και γι' αυτό έχει τόσο! Άλλο πράμα οι ξένοι, ανώτεροι σε όλα τους!

Είχε ξημερώσει Κυριακή και καθόταν στην αυλή πίνοντας τον καφέ της. Οι γειτόνισσες γυρίζοντας από την εκκλησία την καλημέρισαν κι εκείνη ανταπέδωσε ευγενικά αλλά υπεροπτικά. Ένα ρούχο καλό είχαν κι ένα ζευγάρι παπούτσια που τα πρόσεχαν σαν τα μάτια τους κι αυτά για την εκκλησία, τον απογευματινό Κυριακάτικο περίπατο ή καμιά βεγγέρα μεταξύ τους στις γιορτές. Τώρα θα φορούσαν τα τσίτινα ρομπάκια τους, θα έβαζαν το φαΐ στη φωτιά και θα έψηναν καφέ να τον πιουν στην αυλίτσα. Τις κοιτούσε που μιλούσαν και γελούσαν αμέριμνα τρώγοντας τον άρτο κι άρχισε το μυαλό της να ταξιδεύει... Πρώτα όμως, έπρεπε να ταξιδέψει ο άντρας της... 

- Άντε, Μάνθο μου, άντε στον Πειραιά να βρεις καράβι, αρκετά έκατσες εδώ πέρα πια! 
- Τι λες βρε γυναίκα; Ακόμα μήνας δεν έκλεισε που παντρευτήκαμε και μου λες να φύγω; 

- Κι εδώ να κάθεσαι τι να κάμεις; Από δω πήγαμε, από κει πήγαμε, όλη την Αθήνα γυρίσαμε, θα σωθούνε τα λεφτά και τι θα γίνει; 
- Χα χα χα! Αυτό φοβήθηκες βρε Θανασούλα μου; Έννοια σου κι έχω κάμει τα κουμάντα μου για κάμποσο καιρό να είμαστε μαζί! 
Ήρθε κάπως η ψυχή της στη θέση της, γιατί σκόπευε να μπει στο μάτι όλης της γειτονιάς. Την άλλη μέρα θα έβγαινε για ψώνια. 

- Μάνθο, στις βιτρίνες θέλω να πάω αύριο, άμα βαριέσαι μείνε σπίτι, δε θα αργήσω πολύ.
- Να πας, εγώ θα διαβάσω την εφημερίδα μου έξω στη δροσούλα. Έλα, ετοιμάσου να πάμε για μπάνιο! 

Ωραίο το Φάληρο τις Κυριακές! Ο κόσμος μαζευόταν και περνούσε όλη σχεδόν τη μέρα στη θάλασσα. Η Αθανασία τράβηξε τον άνδρα της και άπλωσαν την ψάθα τους δίπλα σε μια ευτραφή κυρία φορτωμένη χρυσαφικά, που είχε έρθει με κούρσα.

- Αφού έχει χώρο πιο πέρα βρε γυναίκα, γιατί να στριμωχτούμε εδώ; 
- Μια χαρά είναι εδώ, πολύ ωραία! Άντε εσύ να βουτήξεις κι έρχομαι σε λίγο κι εγώ! 

- Νιόπαντροι λοιπόν, ε; Να ζήσετε, βίον ανθόσπαρτον και καλούς απογόνους με το καλό!

- Σας ευχαριστώ πολύ μαντάμ! Έτσι που λέτε, δεν ήθελα να μείνω στο νησί, προτίμησα να έρθουμε στο σπίτι μας και να παραθερίσουμε στα Καμμένα Βούρλα. Ξέρετε, μένουμε πάντα δίπλα από τον Καραμανλή, με τη γυναίκα του έχουμε μεγάλες φιλίες! Πολύ καλή η Αμαλία και όμορφη, κάνουμε παρέα συνέχεια!

Η γυναίκα την κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια.
- Τι μου λέτε; Α, θα έχω πολλά να μάθω κυρία Αθανασία μου από σας! Θα έρθετε και στο σπίτι μου, πολύ θα χαρώ μια που γνωριστήκαμε! 

- Πως, ευχαρίστως! Να τελειώσω πρώτα τις υποχρεώσεις μου, δεν προλαβαίνω να τρέχω από τσάι σε τσάι, καταλαβαίνετε... 

- Γιατί πίνεις τσάι Θανασούλα, πονόκοιλο έχεις; 

Οι θείοι του Μάνθου που τόσο πολύ τους είχε προσβάλλει, στέκονταν δίπλα με τα παιδιά τους. Απτόητη η Αθανασία αν και σοκαρίστηκε, γύρισε το κεφάλι και τους κοίταξε περιφρονητικά.

- Πονόκοιλος πιάνει εσένα και τη φαμίλια σου που τους ταΐζεις στα κουτούκια και πίνετε τσάι του βουνού μετά! Εγώ τρώω στα καλύτερα ρεστοράν και πίνω τσάι ευρωπαϊκό στα σαλόνια με κυρίες, όχι με γυναικούλες σαν την κυρά σου! Άντε τώρα ξεκουμπιστείτε από δω κι έχω συζήτηση με την κυρία! 

- Και πού βρήκες εσύ τις κυρίες και τα σαλόνια που μπαίνεις βρε Θανασούλα, στο Βουρβούλο; 
- Το μισό Βουρβούλο είναι του πατέρα μου και μου το δίνει προίκα! Άμετε στα τσακίδια κι αφήστε με ήσυχη! 
Η κυρία κοιτούσε σοκαρισμένη.

- Είδατε μαντάμ τι είναι η ζήλια; Τους έχει δώσει ο άντρας μου του κόσμου τα λεφτά, τους έντυσε, τους τάισε, θέλουν να βάλουν πόδι και στην προσωπική μου περιουσία. Τι σου είναι αυτοί οι φτωχοί συγγενείς, αμέσως παίρνουνε θάρρητα! Λοιπόν, τι λέγαμε; 

Όση ώρα στολιζόταν κι ετοιμαζόταν για την εξόρμηση στα μαγαζιά, το στόμα της δεν σταμάτησε.

- Ακούς εκεί το βρομόσογό σου! Τι δουλειά είχανε να έρθουνε από πάνω μου και να παρακολουθάνε τι έλεγα, μου λες; Άκου πονόκοιλους και Βουρβούλα! Η κυρία που μιλούσα ήρθε με κούρσα, του γιου τση είναι! Έχουνε κάμει παρέα με ανθρώπους του κόσμου για να ξέρουνε να φερθούνε; Να με προσβάλλουνε θέλανε, αμά θα τους δείξω εγώ! Την άλλη βδομάδα θα πάμε στα Καμμένα Βούρλα να παραθερίσουμε!

- Τι λες βρε γυναίκα, καινούργιο είναι πάλι αυτό;
- Είπα και τελείωσε! Θα πάμε για να τους μπω στο μάτι, αλλιώς θα βάλω φωτιά και θα τους κάψω! 

Μέτρησε τα λεφτά κι έφυγε νευριασμένη, χτυπώντας την πόρτα. Επέστρεψε μετά από τρεις ώρες κρατώντας τσαντάκια και πακέτα. Οι γειτόνισσες την κοιτούσαν που περπατούσε αργά, με το κεφάλι ψηλά, σα να απαξίωνε τους πάντες. Μπήκε στο φούρνο να πάρει ψωμί αλλά τα πακέτα δεν τα άφηνε από τα χέρια της και προσπαθούσε να βγάλει λεφτά για να πληρώσει τη φραντζόλα.

- Άστα εδώ καλέ κυρά μου να μη δυσκολεύεσαι!
- Καλέ και κυρά μου να πεις τη γυναίκα σου! Εγώ είμαι η κυρία Αθανασία κι ο πατέρας μου έχει βαπόρια δικά του, δεν είμαι καμιά γυναικούλα! Και τα ψώνια μου είναι από τα καλύτερα μαγαζιά, δε θα τα ακουμπήσω στον πάγκο με τα σουσάμια σου! Αλλά βέβαια, τι ξέρετε σεις εδώ από κυρίες καθώς πρέπει...

Σταυροκοπήθηκε ο φούρναρης όταν έφυγε και δυο τρεις γυναίκες που ήταν μέσα έφτυναν τον κόρφο τους... 

- Αθανασούλα, μπας και θες για σεργιάνι να 'ρθεις κι εσύ στην αγορά να κάμουμε μαζί τα ψώνια;

- Α πα πα! Στις ψαρίλες και τις κρεατίλες στο είπα, δε μπορώ! Κοίτα μη σε γελάσουνε και δε σου δώσουνε πράματα καλά γιατί θα τα πετάξω! Τα καλύτερα θέλω να τους πεις! 

- Καλά, καλά, ξέρω τι ψωνίζω... Τα καλύτερα πάντα δε ζητάω;

Έφυγε ο Μάνθος κι εκείνη άρχισε να ψάχνει τα ντουλάπια και τα μπαούλα. Μια πιατελίτσα με ανθάκια και ένα πλεχτό πετσετάκι από της θειάς της τα χέρια ήταν ό,τι έπρεπε για αρχή. Τα τύλιξε πρόχειρα και βγήκε στην αυλίτσα με το ποτιστήρι. Η κυρά - Ευλαμπία άπλωνε ένα σεντόνι στο σχοινί.

- Κυρία Ευλαμπία! Μπορώ να σας δω μια στιγμούλα; 

- Ορίστε κοπέλα μου, έρχομαι! 

Τέντωσε καλά το ασπρόρουχο και σκουπίζοντας τα χέρια στην ποδιά της πλησίασε στην πόρτα της.

- Είστε καλά; Ο σύζυγος, τα παιδιά σας; Μη με παρεξηγήσετε, αλλά επειδή σας έχω μεγάλη συμπάθεια, ήθελα κάτι να σας δώσω!

Μπήκε βιαστικά και της έδωσε την πιατέλα με χαμόγελο.
- Είναι από την Αμερική, μου την έστειλε ο ξάδερφός μου που είναι μεγάλος και τρανός εκεί, με πολλά άλλα πράματα. Σκεφτείτε ότι ακόμα δεν τα έχω ανοίξει όλα, γέμισε κούτες το σπίτι μέσα! 

Τα έχασε η κυρά - Ευλαμπία αλλά δέχτηκε με χαρά τη χειρονομία της και την ευχαρίστησε.
- Η οικογένειά μου είναι στην Αγγλία, του μπαμπά μου οι δουλειές βλέπετε... Έχουμε μεγάλη περιουσία στη Σαντορίνη, σπίτια, μαγαζιά, χτήματα... Αλλά με τα  βαπόρια τώρα το καλοκαίρι κουράστηκε ο καημένος πολύ... Μου χτίζει κι ένα μεγάλο σπίτι για να μείνω με τον άντρα μου, για λίγο καιρό ήρθαμε εδώ σ' αυτό το σπιτάκι. Τα έπιπλα τα έχω παραγγείλει από το εξωτερικό όλα! 

Η Ευλαμπία την κοιτούσε με θαυμασμό. Μια τόσο πλούσια γυναίκα στη γειτονιά τους; Είχε μάθει πολλά για να πει  στις άλλες το απόγευμα με το καφεδάκι τους... Αυτό ακριβώς ήθελε η Θανασούλα!