Τι θα κάμω η έρμη;

Πανικός στο σπίτι του Μιχάλη, όλη η οικογένεια ανάστατη βλαστημούσε και καταριόταν τη Βιβή. 

- Ο μοναχογιός μου, το καμάρι μου, να θέλει να πάρει τη ζωντοχήρα με τα δυο παιδιά; Πάρε με Θε μου να μη σώσω να δω αυτό το πράμα! Ο Μιχάλης μου, που τόνε ζητούσανε οι καλύτερες κοπέλες από της μάνας τους την αγκαλιά, όμορφες, νοικοκυρεμένες, πηγαίνανε κι ερχόντουσαν οι προξενιές με την αφρόκρεμα του νησιού και να τον ξελογιάσει αυτή η τσούλα; Που μαύρη ώρα και στιγμή που τήνε πήρε μαζί του από την Αραπιά, που να μη σώσει να τήνε βρει άλλη μέρα! Άντρα καλό παράτησε και δυο παιδιά και θέλει παντρειά με παλικάρι λεύτερο από οικογένεια καλή. Τι του έκαμε, πως τόνε τύλιξε; Κάτι τόνε πότισε, αλλιώς δε γίνεται, ξέρουν αυτές από τέτοια. Ζωντανό τόνε κλαίω το γιο μου! Τι κακό μας εύρε, τι θα κάμω η έρμη; 

Ραπόρτο της έδωσαν οι συγγενείς της για την κυρά Βικτωρία που τραβούσε τα μαλλιά της και μοιρολογούσε το γιο της. Η Βιβή μασουλώντας μια φρυγανιά με μια λεπτή φετούλα τυρί και την απαραίτητη κούπα με τον καφέ, διακωμωδούσε τη Χιώτισσα πρώην πεθερά της κι έκανε το σπίτι να τραντάζεται από τα γέλια. 

- Δεν είχε αφήσει η γριά σπίτι για σπίτι και μαγαζί για μαγαζί που να μη πάει να κλαφτεί. Χτύπησε της θείας μου την πόρτα και της ζητούσε να μεσολαβήσει για να τον χωρίσω. 

- Την κατάρα μου να 'χετε που μου παίρνετε το γιο μου, το στήριγμά μου, το πένθος μου δε σκεφτόσαστε. Αχ! Παύλο μου, αχ που έφυγες και με παράτησες μονάχη κι απροστάτευτη, τον χάνουμε το γιο μας Παύλο μου! 

Το πένθος της κυρά Βικτωρίας κρατούσε πάνω από είκοσι χρόνια. Μαύρα ρούχα, μαύρο μαντίλι στο κεφάλι, δεν τα έβγαζαν από πάνω τους μέχρι να πεθάνουν κι αυτές, έτσι τιμούσαν οι χήρες το συχωρεμένο. Η θεία της Βιβής και με το δίκιο της, δεν είχε καμία ευθύνη για το δεσμό τους. Παντρεμένη ήξεραν ότι είναι και πολύ τους είχε κακοφανεί τότε που έπιασαν τη νεοφερμένη ανιψιά της στο στόμα τους. Οι περίπατοι με τον καπετάνιο δεν ήταν δυνατόν να μείνουν κρυφοί αλλά η Βιβή της είχε θολώσει τα μάτια ρίχνοντάς τα όλα στη δουλειά. Με τον καιρό μαθεύτηκαν όλα, μα και πάλι δε μπορούσε να κάτι κάτι. 

- Μου είπε ο Μιχάλης να πάμε στη Χίο μαζί. Θα έπρεπε να γνωριστούμε με την οικογένειά του και να μη νοιάζομαι για τίποτα, Αθήνα θα μέναμε εμείς. Αυτό δα έλειπε να εγκλωβιστώ πάλι σε νησί, λίγες μέρες το χρόνο θα πηγαίναμε για διακοπές. Μπήκα στο καράβι χωρίς να είμαι προετοιμασμένη για το τι γινόταν εκεί. Στης θείας μου τα έμαθα και πείσμωσα, δεν είχα ανάγκη το γάμο βασικά, δεν έτρεχε τίποτα και να μη παντρευόμασταν. Αλλά θα τον έπαιρνα έτσι για να σκάσουν που με κατηγορούσαν χωρίς να με ξέρουν. Φόρεσα μια άσπρη φούστα ως εδώ με τα πόδια όλα έξω, μπλούζα εξώπλατη και τακούνια. 

- Καλά κι εσύ βρε Βιβή, μισόγυμνη πήγες στο σόι του; Στις περιπτώσεις αυτές οι κοπέλες ντύνονται σοβαρά, μη τις κακοχαρακτηρίσουν. Στην Αθήνα κι όπου αλλού ήσουν ας φορούσες ό,τι ήθελες... 

-Στάσα δε συμφωνώ μαζί σου. Να ξέρεις ότι εγώ δεν τα κάνω αυτά, όπως μου αρέσει ντύνομαι και σ' όποιον αρέσω! Σκασίλα μου τι θα έλεγε το σόι του, ανάγκη δεν τους είχα, τι λες εκεί!

Η Στάσα φούντωνε και μόνο που την άκουγε... 

-   Έμφραγμα κόντεψε να πάθει ο καπετάνιος όταν με είδε έτσι! Χαχαχαχαχαααα! Βιβή μου τι είναι τούτα που φόρεσες για να σε δει η μάνα μου, οι αδερφάδες και οι γαμπροί μου; Ρεζίλι θα γίνουμε, καμία εδώ δε φοράει τέτοια ρούχα! 

- Ακριβώς! Επειδή δεν τα φοράει καμία, τα φοράω εγώ! Δεν έχεις μάθει τόσο καιρό ότι η Βιβή δεν είναι σαν τις άλλες γυναίκες; 

Συζητώντας στη μέση του δρόμου έτυχε να περάσει μια γειτόνισσά τους που την κοίταξε με γουρλωμένα μάτια. Ο Μιχάλης τη χαιρέτισε κοκκινίζοντας κι αφού δεν την κατάφερε να φορέσει κάτι πιο σεμνό, κατέβηκαν προς την παραλία που ήταν το πατρικό του. Η μάνα και οι αδερφές του προκειμένου να μη τον ξαναδούν ποτέ αφού έτσι τους είχε δηλώσει, αναγκάστηκαν να δεχτούν να τη γνωρίσουν, ελπίζοντας να του αλλάξουν τα μυαλά μέχρι το γάμο. 

- Η γειτόνισσα τα είχε προλάβει η κουτσομπόλα στο σπίτι του και οι αδερφές του έκαναν αέρα στη μάνα του που φώναζε ότι πεθαίνει. Καμπαρετζού νύφη είπε ότι τους πάει ο γιος και θα του τα φάει όλα. Καταλαβαίνετε τι γινόταν εκεί πέρα, χαχαχαχαχα! 

Μπήκε η Βιβή με το κεφάλι ψηλά, το μισό στήθος, την πλάτη και τα μπούτια έξω και τους καλησπέρισε φιλικά. Παραπάτησαν όλες μόλις την είδαν κι έβγαλε με άνεση την κολόνια από την τσάντα της, δίνοντάς την στο Μιχάλη. 

- Βάλε κάτω από τη μύτη τους να συνέλθουν, η ζέστη σήμερα έχει πειράξει πολύ κόσμο. 

Κάθισε σταυρώνοντας τα πόδια με άνεση και άναψε τσιγάρο. Ο Μιχάλης ένιωθε το εγκεφαλικό να έρχεται, η πεθερά και οι κουνιάδες την κοιτούσαν με ανοιχτό στόμα. Οι μόνες κουβέντες που αντάλλαξε ήταν με τους γαμπρούς του που θαμπώθηκαν από την εμφάνιση, τη μόρφωση και την εξαιρετική δουλειά που είχε. Όταν ήρθε η συζήτηση στα ακίνητα και η Βιβή τους είπε ότι σκόπευε να αγοράσει σπίτι στην Αθήνα, κράτησαν την αναπνοή τους πιστεύοντας σίγουρα ότι θα το πλήρωνε ο Μιχάλης. 

- Εμείς σπίτια αγοράζομε για τις αδερφάδες μας, αυτά που μένομε είναι των γυναικών μας. 

- Και πολύ καλά κάνετε, συμφωνώ. Είναι σπουδαία υπόθεση να έχει η γυναίκα σπίτι δικό της. Κι εγώ το διαμέρισμα το έβαλα στο μάτι εδώ και πολύ καιρό, καλά λεφτά παίρνω και ο καλύτερος τρόπος είναι οι επενδύσεις. Την προίκα μου την κάνω μόνη μου, ξέρετε. Λογάριαζα να υπογράψω αυτές τις μέρες αλλά το ταξίδι μου εδώ με εμπόδισε, την άλλη εβδομάδα θα το έχω στα χέρια μου. 

Κανείς δε ρώτησε για τα παιδιά, το χωρισμό της, το γάμο με το Μιχάλη. Σοκαρισμένοι από τη γνωριμία περίμεναν να φύγει για να κάνουν οικογενειακό συμβούλιο. Αυτός ο γάμος δεν έπρεπε να γίνει κι αν ο Μιχάλης επέμενε να την πάρει, θα τον αποκλήρωνε η μάνα του...